Πάει....

Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιάαααα.....τρα λα λα λα!!

Καλή χρονιά σε όλους, με αισιοδοξία, αυτογνωσία και όχι άλλα επιτραπέζια!!

Υγεία, Ειρήνη, Ευτυχία

I'm back....

Ho,ho,ho Καλά Χριστούγεννα!!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε.... Σειρά μου λοιπόν για ένα χριστουγεννιάτικο post.

Όπως όλοι γνωρίζεται ο Αϊ Βασίλης έχει για παρέα τάρανδους και ξωτικά, έψαξα λοιπόν και βρήκα που μένουν και... (όχι μόνο)

το εργαστήριο παιχνιδιών....

το κατάστημα παιχνιδιών....

το εργαστήριο γλυκών....

το ταχυδρομείο του....

ο μετεωρολόγος του....

εκεί όπου ξεκουράζεται πριν ξεκινήσει ....

το μέρος που μορφώνονται οι βοηθοί του....

και το σπίτι των βοηθών του....

αυτά τα λίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας. Μόλις βρω και το προσωπικό του τηλέφωνο θα σας ενημερώσω. Μέχρι τότε.... ας είμαστε καλά παιδάκια για να πάρουμε το δωράκι μας!!

Wait for me....

Δεν έχω υπολογιστή σχεδόν μια εβδομάδα. Χάλασε ο καημένος και τώρα είναι στο γιατρό. Μολις γίνει καλά θα απαντήσω σε όλους και θα επανέλθω με νέο post. Δεν έχω άλλο χρόνο τώρα. Φιλάκια σε όλους!!!!

Πότε....Ποτέ....

Τόσο αταίριαστοι, αλλά....

Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται, αλλά δεν μπορούν να τα βρουν, πότε έρχεται η ώρα που λένε ότι δεν πάει άλλο;;

Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, ειλικρινά και απόλυτα, η απάντηση είναι πολύ απλή....Πότε φτάνεις στο σημείο όπου δεν πάει άλλο;;

ΠΟΤΕ....

Serendipity....

...που σημαίνει εύνοια στις τυχαίες ανακαλύψεις (συναντήσεις λέω εγώ).


Σας έχει τύχει ποτέ να μην στρίψετε από εκεί που συνηθίζετε (με το αυτοκίνητο) και να πέσετε πάνω σε κάποιον που δεν θα'πρεπε; Να φύγετε πεντε λεπτά αργότερα ή νωρίτερα και να γίνει το ίδιο; Να μην θέλετε να βγείτε έξω, αλλά να σας πουν να κάνετε κάτι και πάλι να έχετε μια τυχαία - άτυχη συνάντηση; Να σας προτείνουν κάποιοι άλλοι ένα μέρος και να είναι πάλι εκεί;

Για 'μένα λοιπόν, είναι τρόπος ζωής.

Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ κάποιον, να πω κάτι για αυτόν και μόλις βγω απ'το σπίτι μου ή και απ'το σπίτι φίλης μου, τον βλέπω μπροστά μου Καπετάν Φάντη Μπαστούνι, με σάρκα και οστά!!
Δεν φτάνει όμως αυτό, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ακατάλληλη η ώρα, θα είναι ή θα είμαι με λάθος παρέα, τα κέφια θα είναι πεσμένα, το ντύσιμο δεν θα είναι το κατάλληλο και πολλά άλλα τέτοια χαριτωμένα...

Έχω αρχίσει όμως να αναρωτιέμαι για πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;; ε;; Όπου σταθώ και όπου βρεθώ να βλέπω.... Πότε επιτέλους θα κάνω Ρουά Ματ;; Γιατί μόνο με παρτίδα σκάκι μπορεί να παρομοιαστεί η κατάσταση, η μία κίνηση μετά την άλλη!!

Χρόνια πολλά...!!

Έπειτα από επίμονες αιτήσεις των φανατικών αναγνωστών του βλογ για προβλέψεις, όχι μόνο στον καιρό αλλά και στα ζώδια, δημοσιεύω το παρακάτω post.

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα (να χαίρομαι τον θείο μου), να'ναι πάντα ευτυχισμένοι. Όσοι γιορτάζετε λοιπόν, ανεξαρτήτου ζωδίου θα έχετε αυξημένες υποχρεώσεις σήμερα. Περιορίστε τα έξοδα σας και αποφύγετε τις σπάταλες. Κατά τ'άλλα θα έχετε μια ήρεμη μέρα και μία πιο ήρεμη νύχτα που θα σας βρει στο σπίτι παρέα με φίλους και συγγενείς, να τα λέτε και να πίνετε κανένε ποτηράκι παραπάνω.

Για τους υπόλοιπους το προσωπικό τους ωροσκόπιο σύμφωνα πάντα με τις αστρολογικές μου προβλέψεις είναι το ακόλουθο:

Υγεία: Τα άστρα σας χαμογελούν!
Επαγγελματικά: Τα άστρα σας χαμογελούν!!
Κοινωνικά: Τα άστρα σας χαμογελούν!!!
Οικογένεια: Τα άστρα σας χαμογελούν!!!!
Σεξ και σχέσεις:.......Τα άστρα έχουν γ..μ..θ.. (πεθάνει) στα γέλια!!!!!!!

Καιρός...

VS

Αναρωτιέστε τι καιρό θα έχουμε τα Χριστούγεννα;; Εγώ ξέρω, για την ακρίβεια αύριο θα ξέρω. Μια φίλη μου, η οποία έχει τη γιορτή της τα Χριστούγεννα, μου είπε για ένα παλιό έθιμο.

Λένε από τα χρόνια τα παλιά πως ότι.... καιρό έχουμε στης 4 και 6 Δεκεμβρίου, δηλαδή της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Νικολάου, τον ίδιο καιρό θα έχουμε και τα Χριστούγεννα.

Για να δούμε.... χθες πάντως είχε λιακάδα, μια χαρά μέρα ήταν. Αύριο;;

Τσάι...

Το πρώτο φλιτζάνι τσάι πίνεται σκέτο.

Είναι το «τσάι της ζωής»

Το δεύτερο , με λίγη ζάχαρη.

Είναι το «τσάι του έρωτα».

Το τρίτο είναι γλυκό, με άφθονη ζάχαρη.

Είναι το «τσάι του μεγάλου ταξιδιού »

Σύμφωνα με τις παραδόσεις των βεδουίνων, στους καλεσμένους προσφέρονται με τη σειρά τα τρία φλιτζάνια, για να υποδηλώσουν τον τρόπο που νιώθουν οι φυλές των νομάδων της ερήμου την ανθρώπινη παρουσία μέσα στη γύμνια και την απεραντοσύνη του τοπίου:

Ο λ ό κ λ η ρ η

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να πίνω τσάι. Πίνω όμως πολύ, πάρα πολύ, αδειάζει η μία κούπα γεμίζει η επόμενη. Έχω δοκιμάσει πολλές γεύσεις όπως: ροδάκινο, καραμέλα, βανίλια, λεμόνι, πορτοκάλι, φράουλα, φρούτα του δάσους, φραγκοστάφυλο, blue fruit, μαύρη σοκολάτα, άσπρο, κόκκινο, βασιλικό, ένα που είχε μωβ σακουλάκι(αλλά δεν θυμάμαι τι ήταν) και φυσικά του βουνού. Όταν λοιπόν με βλέπουν να πίνω, με ρωτάνε μ'ένα βλέμμα γεμάτο απορία: ''Είσαι άρρωστη;;'' Ε, όχι δεν είμαι άρρωστη, το αντίθετο μάλιστα.

Το τσάι βοηθάει το μυαλό να ξυπνήσει. Περιέχει μαγγάνιο, ένα χημικό στοιχείο που συμβάλλει στη σωστή και αποτελεσματική λειτουργία των κυττάρων του εγκεφάλου. Αν το εντάξεις μάλιστα, στο καθημερινό σου διαιτολόγιο, θα δεις τις δυνάμεις και τις αντοχές του οργανισμού σου να αυξάνονται. Ακόμα κατά μέσον όρο το τσάι περιέχει 20-30 mg καφεΐνης ανά 100 ml .

Μακροπρόθεσμες επιπτώσεις: Το τσάι αποτελεί πλούσια πηγή αντιοξειδωτικών και άλλων ουσιών που αναστέλλουν τη μετατροπή των φυσιολογικών κυττάρων σε καρκινικά. Κύρια ιδιότητα των παραπάνω ουσιών είναι η πρόληψη ορισμένων χρόνιων ασθενειών, όπως ο καρκίνος και οι καρδιαγγειακές παθήσεις. Γι' αυτόν το λόγο, όσοι συνηθίζουν να πίνουν τσάι έχουν 44% λιγότερες πιθανότητες να πάθουν καρδιακή προσβολή. Μία από τις λιγότερο διαδεδομένες ευεργετικές του ιδιότητες είναι ότι συμβάλλει και στην καλή υγεία των δοντιών. Όχι μόνο προλαβαίνει τον πολλαπλασιασμό των βακτηριδίων που ευθύνονται για την τερηδόνα, αλλά αποτελεί και πηγή φθορίου.

Και τώρα λίγα για την ιστορία του τσαγιού:

Η πατρίδα του τσαγιού είναι η Κίνα. Ο μύθος λέει πώς ο αυτοκράτορας Σεν Νούνγκ το ανακάλυψε το 2700 π.Χ., όταν κάποια φύλλα τσαγιού έπεσαν τυχαία σε ένα δοχείο με βραστό νερό. Το 780 μ.Χ., κατά την διάρκεια της δυναστείας των Τάνγκ, έχουμε και την πρώτη γραπτή μαρτυρία, το «Ιερό Βιβλίο του Τσαγιού», γραμμένο από έναν αυλικό ονόματι Λιού Γιού, όπου περιγράφεται με λεπτομέρειες η τελετουργία του τσαγιού.

Το πρώτο φορτίο τσαγιού έφθασε στην Ευρώπη το 1610 από τους Πορτογάλους μέσω της αποικίας τους στο Μακάο. Ακολούθησαν οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι και τελευταίοι (!!) οι Άγγλοι μέσω της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Στην αρχή αντιμετωπίσθηκε κυρίως σαν φαρμακευτική ουσία, στην συνέχεια όμως και ιδιαίτερα κατά την βασιλεία του Καρόλου του Β΄ άρχισε να γίνεται μόδα και να κατακλύζει την Αυλή και τα αριστοκρατικά σπίτια και στέκια, εκτοπίζοντας τον καφέ που είχε στο μεταξύ συνδεθεί με χώρους συνευρέσεως «επαναστατών». Αντίθετα στην Αμερική, ο πόλεμος της ανεξαρτησίας οδήγησε σε απόρριψη του τσαγιού και στροφή αποκλειστικά στον καφέ.

Ότι δε σε σκοτώνει...

Αγαπημένο από Νίκο Πορτοκάλογλου : Ότι Δε Σε Σκοτώνει (1992)

Όταν κανείς δε σου χτυπά
κι ούτε κανείς σου απαντά
μη μου τρομάζεις.
Όταν σου πάνε όλα στραβά
στον έρωτα και στα χαρτιά
να το γιορτάζεις.

Γιατί ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό.
Ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο ζωντανό.
Οοο πιο ζωντανό.
Οοο πιο δυνατό.

Όλα θα αλλάξουνε ξανά
και θα κερδίσεις τη ζαριά
με τη σειρά σου.
Μια ρόδα είναι και γυρνά
και ξαναπαίρνουνε φωτιά
τα όνειρά σου.

Γιατί ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό.
Ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο ζωντανό.
Οοο πιο ζωντανό.
Οοο πιο δυνατό.

Έξω εκεί στην ερημιά
έμαθες χίλια μυστικά
να τα φυλάξεις.
Έπεσες τόσο χαμηλά
για να πατήσεις πιο γερά
και να πετάξεις.

Γιατί ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό.
Ότι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο ζωντανό.
Οοο πιο ζωντανό.
Οοο πιο δυνατό''

Ευχαριστώ....

Συμβουλή μην το διαβάσετε αν είναι πρωί.

Η τελευταία εβδομάδα του Νοέμβρη(και λίγο παραπάνω) ήταν μια περίοδος ανασυγκρότησης, ξεκαθαρίσματος, αναθεώρησης απόψεων, καταστάσεων και πάνω απ'όλα Ανθρώπων. Και εκεί που έχω καταλήξει σε κάποια πράγματα που δεν μ'αρέσουν και είμαι πεσμένη και γκρινιάζω σε φίλους και γνωστούς, με αποκορύφωμα την χθεσινή μέρα (βλέπε previous post),.....ε τότε λοιπόν γίνεται κάτι που με κάνει να νιώθω το λιγότερο ηλίθια. Πως γίνεται αυτό σχεδόν κάθε φορά που έχω τις μαύρες μου, δεν ξέρω. Λες και συνομοτεί το σύμπαν......( θα σας πω και τη γνώμη μου γι'αυτό σε επόμενο post). Και λέω ηλίθια γιατί παντού γύρω μου υπάρχουν αληθινά προβλήματα και εγώ κάθομαι και γκρινιάζω για τα μικρά και ασήμαντα που μου συμβαίνουν. Γιατί δε με πήρε τηλέφωνο ο τάδε, τι θα κάνω το βράδυ, αχ πήρα ένα κιλό, δε με πήραν από την εταιρεία που έστειλα το βιογραφικό μου(γιατί απλά δεν έφτασε ποτέ), μου έσκασε το λάστιχο, κόπηκα και σε άλλο μάθημα, τα έχει με άλλη, δεν είχε το νουμερό μου αυτό το μαγαζί, δεν έχει πολύ ζάχαρη το τσάι μου και άλλα τέτοια σπουδαία πράγματα.... Εκεί λοιπόν που έχω πιάσει σχεδόν πάτο, γιατί έχουν μαζευτεί πολλές μικρές σκοτούρες, μαθαίνω τελικά κάτι που με κάνει να νιώθω το λιγότερο ρηχή....και να σκέφτομαι και να συνειδητοποιώ....

Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα... και ενώ εγώ θα κάθομαι σπιτάκι μου και θα τρώω τα μελομακάρονα της θείας, άλλοι θα είναι σε κάποιο νοσοκομείο, άλλοι δεν θα έχουν να φάνε, άλλοι θα συνεχίζουν να έχουν το παγκάκι για σπίτι τους, άλλοι δεν θα έχουν ρούχα να φορέσουν, άλλοι θα έχουν πόλεμο, άλλοι θα είναι μακρυά από τους δικούς τους, άλλοι θα πενθούν, άλλοι.....

Τώρα θα μου πείτε πως δεν γίνεται να φτιάξω όλο τον κόσμο, ναι, αλλά θα μπορούσα τουλάχιστον να μην γκρινιάζω, αλλά να λέω ευχαριστώ που είμαι υγειής, έχω όλους όσους αγαπώ κοντά μου( την οικογένεια μου και τους φίλους) και ζω σε μια ''φυσιολογική χώρα'' (χωρίς πολέμους και τσουνάμια).

Το χρώμα του φεγγαριού...

Τα όνειρα, φίλε, έχουν μια χρησιμότητα κατ'εμέ...

...τα βρίσκουν οι άλλοι και στα γκρεμίζουν.

Από το Χρώμα του φεγγαριού, της Αλκυόνης Παπαδάκη.

Τα νεύρα μου στην πρίζα...

θα σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη τον προήγουμενο μήνα. Τώρα που το σκέφτομαι έχει πλάκα, τότε όμως ...

Ξυπνάω το πρωί και όπως ο περισσότερος κόσμος, πάω στο μπάνιο. Δε προλαβαίνω να ανάψω το φως και να μπω.... και τσουπ, καίγεται η λάμπα κάνοντας ένα πολύ δυνατό τσαφ, ταυτόχρονα σπάει σε χίλια κομματάκια, αφήνοντας μόνο το ντουί στην υποδοχή και στο τέλος ρίχνει και την ασφάλεια!! Περιττό να σας πω ότι η καρδιά μου πήγε μια βόλτα στην Κούλουρη στις Μπαχάμες, στα Μπόρα Μπόρα και σε άλλα ενδιαφέροντα μέρη και ξαναγύρισε. Μαζί λοιπόν με την λάμπα του δωματίου μου, που είχε καεί πριν δυο μέρες, έχουμε 2 καμμένες λάμπες σε δυο διαφορετικά δωμάτια του ίδιου σπιτιού. Τώρα θα μου πείτε γιαί δεν την είχα άλλαξει, ε το ξέχασα. Και όλα αυτά με το που άνοιξα τα ματάκια μου.

Την υπόλοιπη μέρα προσπαθούσα να βελτιώσω την εργασία που παρέδιδα την επομένη. Λέω πρσπαθούσα διότι κάποιος μου έκανε πλάκα εκείνη τη μέρα, κάποιος έπαιζε σκάκι μαζί μου και έκανε την μία κίνηση μετά την άλλη. Ρουά ματ όμως δε κατάφερε να κάνει. Θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ.

Το δωμάτιο μου έχει τρεις πρίζες (όπως τα περισσότερα δωμάτια, θα μου πείτε). Εγώ όμως χρειάζομαι 11!! Έχω πολλά πράγματα στο δωμάτιο, τι να κάνουμε. Εκείνη τη μέρα λοιπόν κρύωνα και είπα να ανάψω το αερόθερμο, μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε. Το αερόθερμο βλέπετε για να λειτουργήσει χρειάζεται ρεύμα, άρα και ελεύθερη πρίζα. Βγάζω λοιπόν το dvd από το πολύπριζο και βάζω το αερόθερμο. Μαζί του ήταν η οθόνη, η κεντρική μονάδα του υπολογιστή και ο εκτυπωτής. Ωραία μέχρι εδώ;; Ωραία.

Καθώς έκανα την εργασία και μην έχοντας σώσει τις τελευταίες, σημαντικές αλλαγές κλείνει ο υπολογιστής!! Αμάν λέω, έπεσε το ρεύμα. Συνειδητοποιώ όμως ότι το ράδιο, που ήταν στο άλλο πολύπριζο, συνεχίζει να παίζει. Ξέρετε, με τον υπολογιστή μου έχουμε μια σχέση πάθους και όταν παθαίνει κάτι δεν σκέφτομαι καθαρά. Με τα πολλά πολλά βγάζω τις πρίζες, τις ξαναβάζω, κλείνω το πολύπριζο, το ξανανοίγω..... ο υπολογιστής να μην λέει ν'ανοίξει με τίποτα. Ωχ, λέω τσουρουφλίστηκε ο υπολογιστούλης μου. Τότε ήταν που άρχισε η καρδιά μου να κάνει πάλι ταξιδάκια. Μετά βάζω μόνο την οθόνη, δουλεύει, μόνη την μονάδα, δουλεύει.... ναι, ναι είχε καεί μόνο το πολύπριζο και ο υπολογιστής ήταν μια χαρά.

Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι έχω δύο πρίζες (οθόνη και μονάδα) που χρειάζονται ρεύμα και μία υποδοχή στο τοίχο, πως θα τα συνδέσω όλα;; οέο;; Μετακινώ το δυόροφο κρεβάτι και παίρνω το ταυ που ήταν σφινομένο πίσω του.

Το βράδυ, αφού τέλειωσα την εργασία (τα κατάφερα) έπρεπε να εκτυπώσω τις αλλαγές. Εύκολο θα μου πείτε. Ναι, αλλά ο εκτυπωτής ήταν στην παρέα του καμένου πολύπριζου, χα,χα. Τραβάω το καλώδιο αλλά δεν έφτανε!! Για τρίτη φορά η καρδιά μου έκανε ένα μικρό ταξιδάκι και άρχισα να αναρωτιέμαι τι πιθανότητες έχω στην ηλικία μου για έφραγμα, ευτυχώς λίγες απ'ότι έμαθα. Έπειτα σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε μπερδευτεί με τα άλλα καλώδια. Ξεμπέρδεψε τα θα μου πείτε. Τα καλώδια όμως ήταν πίσω από το γραφείο και το φως του δωματίου ήταν καμένο, όπως προείπα. Με βλέπεις λοιπόν στις 11 το βράδυ χωμένη κάτω από το γραφείο να προσπαθώ να βγάλω άκρη με το φως του κινητού. Σκέτη τρέλλα ήμουν. Στο τέλος τα κατάφερα και κέρδισα την παρτίδα..............

Η εργασία παραδόθηκε μια χαρά και πήρε 10.

Δυο μέρες μετά κάηκε το μικρό φως που έχω πάνω από το κρεβάτι μου και χάλασε το ''ηλεκτρικό'' παράθυρο του αυτοκινήτου.

Έκτοτε όλα λειτουργούν ρολόι. Πότε θα με βρείτε όμως ψημένη και με το μαλλί σαν της Ντάλιας του παρά 5, δεν ξέρω....

Speechless...

Πρέπει να παραμένουν έτσι

Βρήκα καταλάθος το παρακάτω link σε ένα βλογ. Μπήκα να δω τι είναι και βούρκωσα. Σοβάρεψα πολύ και μ'επιασε πονοκέφαλος από τις σκέψεις. Ας με συγχωρέσει ο κάτοχος του post που περιέχει το link, που το δανείστηκα, αλλά το θεώρησα πολύ σημαντικό και όσοι περισσότεροι το δουν τόσο το καλύτερο.

Αφιερώστε μόνο λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και κάντε κάτι για τα παιδιά μας...

http://www.lightamillioncandles.com/

Παρέα...

Χθες το βράδυ ήμουν καλέσμένη σε μια γιορτή. Ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά γιατί κατάφερα και γνώρισα μερικούς από τους ''συνοδοιπόρους'' βλογίτες. Μέχρι τώρα διάβαζα τα post τους, τα σχόλιά τους και ήξερα γι'αυτούς μόνο ότι με άφησαν να μάθω μέσα από το προφίλ τους. Χθες όμως είδα τη μορφή τους, άκουσα τη φωνή τους, έγιναν ανθρώπινοι.

Το διαδίκτυο λένε μας φέρνει κοντά. Μας φέρνει όντως κοντά;; Η απρόσωπη μορφή του μας φέρνει κοντά ή είμαστε για μια ακόμη φορά άγνωστοι μεταξύ αγνώστων;;

Χθες το βράδυ γίναμε μια παρέα, δεν είχαμε απέναντι μας μια οθόνη...

...αλλά ανθρώπους...

Φωτό....

Η πιο ζωντανή στατική τέχνη κατά τον Miller.

Κατά τους Ινδιάνους η φωτογραφία παίρνει την ψυχή.

Κατά τους ανθρώπους του 21ου παίρνει την ουσία,
τη μαγεία της στιγμής.

Θέα από το Ανεμοδούρι, ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη.
Είναι γύρω στις 7 το πρωί και φαίνεται η πάχνη.

Είναι ωραίες οι φωτογραφίες, είναι όμως και γεμάτες αναμνήσεις...

Μ’αρέσει να έχω (έστω) φωτογραφίες από πράγματα που έχω κάνει και

δεν μπορώ να ξανακάνω.

Πολλές φορές όμως δεν μπορώ, και αυτό είναι σκότωμα.

Δεν φταίνε βέβαια οι φωτογραφίες που μου το θυμίζουν,αλλά το

κολλημένο μου μυαλό.

Μου θυμίζουν πόσο καλά είχα περάσει, το χαμόγελο κάποιων ανθρώπων....

Ανθρώπους που έφυγαν, στιγμές με φίλους, περασμένους έρωτες,

εκδρομές, τοπία....

Χρόνια πολλά..!!

Καλημέρα σε όλους!!

Γιορτάζει η κολλητή μου σήμερα 21/11, γιορτάζουν οι Μαρίες οι ανύπαντρες!! Γιατί πρέπει να τις ξεχωρίζουμε από τις άλλες δεν έχω καταλάβει. Χρόνια της πολλά λοιπόν, ότι επιθυμεί....πολύχρωμη και εντοιχισμένη.... όλα τα καλά του κόσμου που λέει και ένας "φίλος" μου. Να τη χαιρόμαστε!!

Επειδή γιορτάζει να την πάρουμε μια αγκαλίτσα....


....και να της δώσουμε και ένα λουλουδάκι....

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!!
Να φέρετε τα πάνω κάτω αυτή τη μέρα και να το χαίρεστε!!

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου..!! ( II )

Αν καταλάβετε τι δείχνει, πείτε μου και εμένα.

Λύσεις; Ίσως!!

Από την πείρα μου σας λέω ότι οι κατσαρίδες λατρεύουν τη μυρωδιά του καφέ. Το ντουλάπι με τον καφέ έχει πάντα έναν με δύο επισκέπτες. Άλλος ένας λόγος λοιπόν για να κόψετε τον καφέ και να πίνετε τσάι!! Όσο λατρεύουν τον καφέ όμως, τόσο απεχθάνονται το φως. Αν μπορείτε μάλιστα να αφήνετε ένα κεράκι αναμμένο είναι ότι καλύτερο, δεν εμφανίζεται ούτε μία.

Η καλύτερη και πιο αποτελεσματική λύση, είναι η παντόφλα!! Μπορεί να παίζεις κυνηγητό μαζί της για κανά 10λεπτο, να έχεις μετακομίσει τα μισά σου πράγματα, στο τέλος όμως δε πρόκειται να την ξαναδείς ποτέ, ποτέ, ποτέ...

Γκαντεμιά όμως, να ζούνε οι κακόμοιρες σε πυρηνικό ολοκαύτωμα και να πεθαίνουν από τους φοβιτσιάριδες τους αθρώπους...

1. Οι κατσαρίδες μισούν την γεύση της δάφνης. Μπορείτε με φυσικό και ασφαλή τρόπο να απομακρύνετε τις κατσαρίδες απλώνοντας φύλλα δάφνης σε μέρη που τριγυρνούν κατσαρίδες.

2. Μη δίνετε νερό στις κατσαρίδες! Οι κατσαρίδες μπορούν να επιβιώσουν για μήνες χωρίς τροφή αλλά χρειάζονται καθημερινά νερό.

Εικασίες...

Αν ρίξεις οινόπνευμα σε μια κατσαρίδα, μέσα σε 2-3 λεπτά είναι νεκρή;

Πόση ποσότητα έριξες;
Την "ψέκασες" η την "βουτηξες" στο οινόπνευμα;
Τι οινόπνευμα; Ασπρο η Μπλέ;

Φυσικά δεν είναι ανάγκη να έχεις πιάσει την κατσαρίδα, αρκεί να την έχεις εγκλωβίσει κάπου και να την πετύχεις με το οινόπνευμα. Και όχι δεν της ανάβεις φωτιά μετά να γίνει φλαμπέ, υποτίθεται ότι πεθαίνει και με σκέτο οινόπνευμα. Σκέφτηκες βέβαια οτι μπορεί να σου είναι αντιοικονομικό να χρησιμοποιείς οινόπνευμα αντί για το απλό κατσαριδοκτόνο; Ε, λοιπόν σου λέω ότι το έχω δοκιμάσει και δεν παθαίνει τίποτα, ίσα ίσα κάθεται και πλατσουρίζει. Μαλλον δεν την βούτηξα στο οινόπνευμα γιατί έκανα κυκλωτικές κινήσεις και την πέτυχα σε μια γωνία.

Κάποια στιγμή θα τη λούσω με ουζο ή με τσίπουρο (έχω ένα 98%) που είναι πιο οικονομικό. Τώρα αν τα "κοπανήσει" και επηρεαστεί το νευρικό της σύστημα δε θα φταίω, μπορεί να πέσει και σε κώμα απο το ποτό που ξέρεις. Εμένα μου κάνει πάντως, αρκεί να σταματήσει τα νυχτοπερπατήματα.

Υ.Γ.
Υπόσχομαι να μην αναφερθώ ποτέ ξανά σε ένα τόσο αηδιαστικό θέμα.

Οι απολαύσεις της ζωής

21 ετών μοντέλο πέθανε από νευρική ανορεξία, τρεφόταν μόνο με ντομάτες και μήλα!!

Ε, λοιπόν και σουβλάκια θα συνεχίσω να τρώω και μερέντα και λιπαρά και γλυκά και απ'όλα!! Τα πάχη μου, τα κάλη μου.... σε όσους αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου..!! ( I )

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου είναι 5. Οι φανεροί τουλάχιστον! Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφούλης μου, το ψάρι μας και εγώ. Εδώ και πολλά χρόνια μας επισκέπτονταν μυρμηγκάκια, μυγούλες, πεταλουδίτσες, κουνουπάκια και διάφορα άλλα ζουζούνια. Αυτό δε με πείραζε ιδιαίτερα, ώσπου αποφάσισε να μείνει μαζί μας ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ η οικογένεια κατσαριδοπούλου. Από τότε ξεκίνησε το μαρτύριο μου...

Αυτό έγινε πριν από περίπου δυο χρόνια και πιστέψτε με, δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημά μου. θα μου πείτε, απολύμανση κάνατε; Ειδικά κατσαριδοκτόνα πήρατε; Καθαρίζετε όσο πρέπει; Και σας απαντώ, και απολύμανση κάναμε σε όλη την πολυκατοικία και στο διαμέρισμά μας, και κατσαριδοκτόνα πήραμε σε όλες τις μορφές (σπρέυ, σαν σαπούνι, σαν αλοιφή...) και καθαρίζαμε σαν μανιακοί για μια περίοδο, αλλά τίποτα.

Ως ειδικός πλέον κατσαριδολόγος συνεχίζω με τις συνήθειες αυτής της τόσο ιδιαίτερης οικογένειας. Το αγαπημένο τους μέρος είναι τα ντουλάπια της κουζίνας. Εκεί φώλιασαν τον έρωτα τους η μαμά κατσαρίδα και ο μπαμπάς κατσαρίδος και μεγαλώνουν τα μικρά τους κατσαριδάκια. Πληροφοριακά σας λέω ότι κάθε οικογένεια είναι τουλάχιστον πολύτεκνη, μάλιστα κάθε μικρό πρέπει να έχει γύρω στα 15 με 20 αδελφάκια!! Δεν υπάρχει υπογεννητικότητα σίγουρα σε αυτό το είδος. Την ημέρα κοιμούνται ήσυχα και ωραία στα κρεβατάκια τους. Το βράδυ όμως βγαίνουν να πάρουν τον αέρα τους, να κάνουν μια βόλτα. Επισκέπτονται τους συγγενείς τους στα γειτονικά ντουλάπια ή πηγαίνουν στα αγαπημένα τους στέκια (νεροχύτης, τραπέζι, κουζίνα, ψυγείο και οτιδήποτε περιλαμβάνει φαγητό). Μια φορά την εβδομάδα αποφασίζουν να πάνε εκδρομή, έτσι τους συναντάμε στο μπάνιο. Βέβαια η κυρία κατσαρίδα έχει και άλλες απαιτήσεις, τι να κάνει λοιπόν ο καημένος ο κατσαρίδος αναγκάζεται μια δυο φορές τον χρόνο να την πάει στο εξωτερικό, που σημαίνει να έρθουν στο δικό ΜΟΥ το δώματιο. Αφού βγάλουν φωτογραφίες στα αξιοθέατα (πάνω στο γραφειο ΜΟΥ, με εμένα δίπλα) και ψωνίσουν από τα μαγαζάκια (τρίτο συρτάρι, με τα μπλουζάκια ΜΟΥ) αποφασίζουν να γυρίσουν στα παιδάκια τους, τα οποία δε παίρνουν ποτέ μαζί τους σε ένα τόσο μακρινό (Κουζίνα-Υπνοδωμάτιο) και επικύνδυνο ταξίδι.

Οι αγαπημένες τους ασχολίες είναι να ανακατεύονται εκεί που δεν τις σπέρνουν, να κάνουν τα νεύρα μου κρόσια, να μας προσφέρουν αλησμόνητες οικογενειακές στιγμές και να τρομάζουν τους επισκέπτες μας. Το τελευταίο αναφέρεται στην κολλητή μου, Μαράτα. Κάθε φορά που έρχεται σπίτι μου και θέλει να χρησιμοποιήσει το μπάνιο, με στέλνει πρώτα για ειδική αποστολή στο μέτωπο. Αφού εξερευνήσω το μέρος και σκοτώσω τυχόν επιζόντες από προηγούμενη έφοδο, μόνο τότε δέχεται να μπει μέσα.

Θα σας διηγηθώ 3 περιστατικά που δε θα ξεχάσω ποτέ.

1) Ήταν θύμαμαι ενα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν... οκ πλάκα κάνω. Ήταν όντως μεσημέρι και πεινούσα. Βγάζω λοιπόν από το ψυγείο το μπολ με τα μακαρόνια που είχαν περισσέψει από την προήγουμενη μέρα. Ανοίγω το μπολ και ετοιμάζομαι να πάρω μια πιρουνιά, μόλις σηκώνω το πιρούνι για να τα βάλω στο πιάτο, τι να δω; μια κατσαρίδα ξαπλωμένη μέσα στο φαγάκι μου. Κλαπς. Ευτυχώς ήταν πεθαμένη και δε χρειάστηκε να διαπράξω άλλον ένα φόνο. Περιττό να σας πω ότι τα μακαρόνια πετάχτηκαν και μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

2) Ένα βράδυ αφού γύρισα σπίτι από τη συνηθισμένη μου βολτούλα, έκατσα να φάω. Αμ δε, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ο μπαμπάς μου, που καθόταν στην κουζίνα μου είπε πως το φαί ήταν μέσα στο φούρνο. Δε προλαβαίνω να ανοίξω το πορτάκι και να βγάλω έξω το ταψί, βλέπω την κατσαρίδα να κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το λάδι και τις πατατούλες (μπριζόλες με πατάτες είχαμε, για να μην αναρωτιέστε). Έπειτα πετάγεται ο πατέρας μου και την διώχνει από το ταψί. Η βλαμμένη όμως αντί να φύγει τελείως, πήγε μέσα στο φούρνο. Εκεί που είχε χωθεί δεν την φτάναμε και επομένως δεν μπορούσαμε και να την σκοτώσουμε. Ανάβουμε λοιπόν τον φούρνο (συνίσταται στους 250^ο) και μετά από λίγο άρχισε να βγαίνει προς τα έξω, έτσι κύλισαν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής της. Περιττό να σας πω ότι πάλι μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

3) Άλλο ένα βράδυ που πείναγα (τι πρωτότυπο θα μου πείτε, κάνω και τίποτα άλλο) είπα να κάνω μια επίσκεψη στο ψυγείο μας. Με το που το ανοίγω βλέπω την πολυαγαπημένη μου κατσαρίδα να περπατάει καμαρωτή καμαρωτή μέσα στο ψυγείο. Για πότε βγάλαμε μαζι με τον μπαμπά όλα τα πράγματα έξω από το ψυγείο και για πότε την σκότωσα ούτε που το κατάλαβα. Μετά για να μην πάει χαμένη η μετακόμιση, κάτσαμε και πλύναμε το ψυγείο. Να ήσασταν από μια μεριά να με καμαρώσετε με το πανάκι στο χέρι γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα, σκέτη τρέλλα ήμουν. Περιττό να σας πω για μια ακόμα φορά μου κόπηκε η όρεξη αμέσως και δεν κατάφερα να φάω.

Συμπεράσματα: Αν κόψω το φαγητό ίσως ελαττωθούν τα τετ α τετ με τις φιλενάδες μου ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, με βοηθούν στη καθαριότητα, να κάνω δίαιτα... τελικά δε ξέρω τι να κάνω να τις σκοτώσω ή να τις ευχαριστήσω;

Συνεχίζεται....
....με συμβουλές για την εξόντωση τους και με εγκυκλοπεδικές γνώσεις.

Η αίτια του κακού...

Οφείλω να σας πω πως δημιουργήθηκε αυτό το blog. Ήταν σάββατο και μπήκα να διαβάσω το blog της κολλητής μου (goudaki). Το τελευταίο post της ήταν αφιερωμένο σ'εμένα και δεν έλεγε και τα καλύτερα μπορώ να πω. Επισκευτήτε το για να καταλάβετε goudaki.blogspot.com, το post με τίτλο Τάδε έφη...Stefy! Έπρεπε λοιπόν να κάνω με κάποιο τρόπο αισθητή την παρουσία μου, ν'αφήσω δηλαδή κάποιο σχόλιο. Αλλά δεν ήταν τόσο απλό... έπρεπε λέει να έχεις δικό σου blog για να μπορείς να σχολιάσεις. Ήταν προμελετημένο το έγκλημα, βλέπετε. Έτσι βρέθηκα κλεισμένη μέσα στο σπίτι, μπροστά σε μια οθόνη να διαλέγω χρώματα για το blog μου και γενικά να προσπαθώ να καταλάβω πως δουλεύει. Ευτυχώς κατά τις 11 παρά τα είχα καταφέρει και βγήκα να πάρω αέρα, για την ακρίβεια να πεθάνω από το κρύο. Η αιτία λοιπόν του κακού είναι το goudaki, όπως και για πολλά άλλα, ευχάριστα που συμβαίνουν στη ζωή μου, δε θα μπορούσα παρά να της πω ευχαριστώ στο πρώτο μου post. Να'μαι λοιπόν να κάνω τα πρώτα μου βήματα στη βλογόσφαιρα...

Άντε καλή μας συνέχεια, και καλή τύχη μάγκες...

Σας ζητώ συγνώμη για τυχών ορθρογραφικά λάθη, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την ορθογραφία. Διορθώνετέ με μήπως και μάθω κάποια στιγμή.

Ένα Σάββατο του Νοέμβρη...

Έτσι για να κάνουμε μια αρχή!!