Οι κάτοικοι του σπιτιού μου..!! ( I )

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου είναι 5. Οι φανεροί τουλάχιστον! Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφούλης μου, το ψάρι μας και εγώ. Εδώ και πολλά χρόνια μας επισκέπτονταν μυρμηγκάκια, μυγούλες, πεταλουδίτσες, κουνουπάκια και διάφορα άλλα ζουζούνια. Αυτό δε με πείραζε ιδιαίτερα, ώσπου αποφάσισε να μείνει μαζί μας ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ η οικογένεια κατσαριδοπούλου. Από τότε ξεκίνησε το μαρτύριο μου...

Αυτό έγινε πριν από περίπου δυο χρόνια και πιστέψτε με, δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημά μου. θα μου πείτε, απολύμανση κάνατε; Ειδικά κατσαριδοκτόνα πήρατε; Καθαρίζετε όσο πρέπει; Και σας απαντώ, και απολύμανση κάναμε σε όλη την πολυκατοικία και στο διαμέρισμά μας, και κατσαριδοκτόνα πήραμε σε όλες τις μορφές (σπρέυ, σαν σαπούνι, σαν αλοιφή...) και καθαρίζαμε σαν μανιακοί για μια περίοδο, αλλά τίποτα.

Ως ειδικός πλέον κατσαριδολόγος συνεχίζω με τις συνήθειες αυτής της τόσο ιδιαίτερης οικογένειας. Το αγαπημένο τους μέρος είναι τα ντουλάπια της κουζίνας. Εκεί φώλιασαν τον έρωτα τους η μαμά κατσαρίδα και ο μπαμπάς κατσαρίδος και μεγαλώνουν τα μικρά τους κατσαριδάκια. Πληροφοριακά σας λέω ότι κάθε οικογένεια είναι τουλάχιστον πολύτεκνη, μάλιστα κάθε μικρό πρέπει να έχει γύρω στα 15 με 20 αδελφάκια!! Δεν υπάρχει υπογεννητικότητα σίγουρα σε αυτό το είδος. Την ημέρα κοιμούνται ήσυχα και ωραία στα κρεβατάκια τους. Το βράδυ όμως βγαίνουν να πάρουν τον αέρα τους, να κάνουν μια βόλτα. Επισκέπτονται τους συγγενείς τους στα γειτονικά ντουλάπια ή πηγαίνουν στα αγαπημένα τους στέκια (νεροχύτης, τραπέζι, κουζίνα, ψυγείο και οτιδήποτε περιλαμβάνει φαγητό). Μια φορά την εβδομάδα αποφασίζουν να πάνε εκδρομή, έτσι τους συναντάμε στο μπάνιο. Βέβαια η κυρία κατσαρίδα έχει και άλλες απαιτήσεις, τι να κάνει λοιπόν ο καημένος ο κατσαρίδος αναγκάζεται μια δυο φορές τον χρόνο να την πάει στο εξωτερικό, που σημαίνει να έρθουν στο δικό ΜΟΥ το δώματιο. Αφού βγάλουν φωτογραφίες στα αξιοθέατα (πάνω στο γραφειο ΜΟΥ, με εμένα δίπλα) και ψωνίσουν από τα μαγαζάκια (τρίτο συρτάρι, με τα μπλουζάκια ΜΟΥ) αποφασίζουν να γυρίσουν στα παιδάκια τους, τα οποία δε παίρνουν ποτέ μαζί τους σε ένα τόσο μακρινό (Κουζίνα-Υπνοδωμάτιο) και επικύνδυνο ταξίδι.

Οι αγαπημένες τους ασχολίες είναι να ανακατεύονται εκεί που δεν τις σπέρνουν, να κάνουν τα νεύρα μου κρόσια, να μας προσφέρουν αλησμόνητες οικογενειακές στιγμές και να τρομάζουν τους επισκέπτες μας. Το τελευταίο αναφέρεται στην κολλητή μου, Μαράτα. Κάθε φορά που έρχεται σπίτι μου και θέλει να χρησιμοποιήσει το μπάνιο, με στέλνει πρώτα για ειδική αποστολή στο μέτωπο. Αφού εξερευνήσω το μέρος και σκοτώσω τυχόν επιζόντες από προηγούμενη έφοδο, μόνο τότε δέχεται να μπει μέσα.

Θα σας διηγηθώ 3 περιστατικά που δε θα ξεχάσω ποτέ.

1) Ήταν θύμαμαι ενα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν... οκ πλάκα κάνω. Ήταν όντως μεσημέρι και πεινούσα. Βγάζω λοιπόν από το ψυγείο το μπολ με τα μακαρόνια που είχαν περισσέψει από την προήγουμενη μέρα. Ανοίγω το μπολ και ετοιμάζομαι να πάρω μια πιρουνιά, μόλις σηκώνω το πιρούνι για να τα βάλω στο πιάτο, τι να δω; μια κατσαρίδα ξαπλωμένη μέσα στο φαγάκι μου. Κλαπς. Ευτυχώς ήταν πεθαμένη και δε χρειάστηκε να διαπράξω άλλον ένα φόνο. Περιττό να σας πω ότι τα μακαρόνια πετάχτηκαν και μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

2) Ένα βράδυ αφού γύρισα σπίτι από τη συνηθισμένη μου βολτούλα, έκατσα να φάω. Αμ δε, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ο μπαμπάς μου, που καθόταν στην κουζίνα μου είπε πως το φαί ήταν μέσα στο φούρνο. Δε προλαβαίνω να ανοίξω το πορτάκι και να βγάλω έξω το ταψί, βλέπω την κατσαρίδα να κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το λάδι και τις πατατούλες (μπριζόλες με πατάτες είχαμε, για να μην αναρωτιέστε). Έπειτα πετάγεται ο πατέρας μου και την διώχνει από το ταψί. Η βλαμμένη όμως αντί να φύγει τελείως, πήγε μέσα στο φούρνο. Εκεί που είχε χωθεί δεν την φτάναμε και επομένως δεν μπορούσαμε και να την σκοτώσουμε. Ανάβουμε λοιπόν τον φούρνο (συνίσταται στους 250^ο) και μετά από λίγο άρχισε να βγαίνει προς τα έξω, έτσι κύλισαν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής της. Περιττό να σας πω ότι πάλι μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

3) Άλλο ένα βράδυ που πείναγα (τι πρωτότυπο θα μου πείτε, κάνω και τίποτα άλλο) είπα να κάνω μια επίσκεψη στο ψυγείο μας. Με το που το ανοίγω βλέπω την πολυαγαπημένη μου κατσαρίδα να περπατάει καμαρωτή καμαρωτή μέσα στο ψυγείο. Για πότε βγάλαμε μαζι με τον μπαμπά όλα τα πράγματα έξω από το ψυγείο και για πότε την σκότωσα ούτε που το κατάλαβα. Μετά για να μην πάει χαμένη η μετακόμιση, κάτσαμε και πλύναμε το ψυγείο. Να ήσασταν από μια μεριά να με καμαρώσετε με το πανάκι στο χέρι γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα, σκέτη τρέλλα ήμουν. Περιττό να σας πω για μια ακόμα φορά μου κόπηκε η όρεξη αμέσως και δεν κατάφερα να φάω.

Συμπεράσματα: Αν κόψω το φαγητό ίσως ελαττωθούν τα τετ α τετ με τις φιλενάδες μου ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, με βοηθούν στη καθαριότητα, να κάνω δίαιτα... τελικά δε ξέρω τι να κάνω να τις σκοτώσω ή να τις ευχαριστήσω;

Συνεχίζεται....
....με συμβουλές για την εξόντωση τους και με εγκυκλοπεδικές γνώσεις.