Κατά τους ανθρώπους του 21ου παίρνει την ουσία,
τη μαγεία της στιγμής.
τη μαγεία της στιγμής.
Θέα από το Ανεμοδούρι, ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη.
Είναι γύρω στις 7 το πρωί και φαίνεται η πάχνη.
Είναι ωραίες οι φωτογραφίες, είναι όμως και γεμάτες αναμνήσεις...
Μ’αρέσει να έχω (έστω) φωτογραφίες από πράγματα που έχω κάνει και
δεν μπορώ να ξανακάνω.
Δεν φταίνε βέβαια οι φωτογραφίες που μου το θυμίζουν,αλλά το
κολλημένο μου μυαλό.
Ανθρώπους που έφυγαν, στιγμές με φίλους, περασμένους έρωτες,
εκδρομές, τοπία....
4 σχόλια:
Ααααχ...Φωτογραφίες! Αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε! Κάθομαι και τις κοιτάω με τις ώρες, πολλές φορές, αρκετά συχνά...μου θυμίζουν ωραίες στιγμές και είτε χαίρομαι που τις ξαναζώ νοερά είτε ονειρεύομαι αυτές που θα ακολουθήσουν κι ελπίζω να μου προξενούν την ίδια γλυκιά μελαγχολία και χαρά ή ίσως και περισσότερη! (Γιατί λένε πως οι καλύτερες στιγμές μας είναι αυτές που ακόμα δεν έχουμε ζησεί! Τα προσεχώς! Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να'ρθει που λέει και ο Φάμελος! Υπομονή λοιπόν...τα καλύτερα έρχονται!)Φιλάκια!
Υ.Γ.:΄Ασχετο...αυτή τη φώτο την έχεις τραβήξει εσύ;)
Ναι εγώ, όταν πήγα για ελιές.
Όταν τις κοιτάω μελαγχολώ πολύ, σχεδόν στενοχωριέμαι, γι'αυτό και το αποφεύγω.
μελαγχολίες; Γιατί;
:)
Μάλλον κάτι έχει ο Νοέμβρης, κάθε χρόνο τα ίδια.
Δημοσίευση σχολίου