Συμβουλή μην το διαβάσετε αν είναι πρωί.
Η τελευταία εβδομάδα του Νοέμβρη(και λίγο παραπάνω) ήταν μια περίοδος ανασυγκρότησης, ξεκαθαρίσματος, αναθεώρησης απόψεων, καταστάσεων και πάνω απ'όλα Ανθρώπων. Και εκεί που έχω καταλήξει σε κάποια πράγματα που δεν μ'αρέσουν και είμαι πεσμένη και γκρινιάζω σε φίλους και γνωστούς, με αποκορύφωμα την χθεσινή μέρα (βλέπε previous post),.....ε τότε λοιπόν γίνεται κάτι που με κάνει να νιώθω το λιγότερο ηλίθια. Πως γίνεται αυτό σχεδόν κάθε φορά που έχω τις μαύρες μου, δεν ξέρω. Λες και συνομοτεί το σύμπαν......( θα σας πω και τη γνώμη μου γι'αυτό σε επόμενο post). Και λέω ηλίθια γιατί παντού γύρω μου υπάρχουν αληθινά προβλήματα και εγώ κάθομαι και γκρινιάζω για τα μικρά και ασήμαντα που μου συμβαίνουν. Γιατί δε με πήρε τηλέφωνο ο τάδε, τι θα κάνω το βράδυ, αχ πήρα ένα κιλό, δε με πήραν από την εταιρεία που έστειλα το βιογραφικό μου(γιατί απλά δεν έφτασε ποτέ), μου έσκασε το λάστιχο, κόπηκα και σε άλλο μάθημα, τα έχει με άλλη, δεν είχε το νουμερό μου αυτό το μαγαζί, δεν έχει πολύ ζάχαρη το τσάι μου και άλλα τέτοια σπουδαία πράγματα.... Εκεί λοιπόν που έχω πιάσει σχεδόν πάτο, γιατί έχουν μαζευτεί πολλές μικρές σκοτούρες, μαθαίνω τελικά κάτι που με κάνει να νιώθω το λιγότερο ρηχή....και να σκέφτομαι και να συνειδητοποιώ....
Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα... και ενώ εγώ θα κάθομαι σπιτάκι μου και θα τρώω τα μελομακάρονα της θείας, άλλοι θα είναι σε κάποιο νοσοκομείο, άλλοι δεν θα έχουν να φάνε, άλλοι θα συνεχίζουν να έχουν το παγκάκι για σπίτι τους, άλλοι δεν θα έχουν ρούχα να φορέσουν, άλλοι θα έχουν πόλεμο, άλλοι θα είναι μακρυά από τους δικούς τους, άλλοι θα πενθούν, άλλοι.....
Τώρα θα μου πείτε πως δεν γίνεται να φτιάξω όλο τον κόσμο, ναι, αλλά θα μπορούσα τουλάχιστον να μην γκρινιάζω, αλλά να λέω ευχαριστώ που είμαι υγειής, έχω όλους όσους αγαπώ κοντά μου( την οικογένεια μου και τους φίλους) και ζω σε μια ''φυσιολογική χώρα'' (χωρίς πολέμους και τσουνάμια).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Ααααχ ρε Stefy...κι εγώ έτσι σκέφτομαι όταν με πιάνουν τα χαζά υπαρξιακά μου! Έχεις δίκιο...πρέπει κάθε μέρα να λέμε ευχαριστώ που είμαστε υγιείς και δεν υποφέρουμε απο τίποτα. Όλα αυτά τα καθημερινά πράγματα που για εμάς είναι ρουτίνες (όπως το να πάρουμε ψωμί απο το φούρνο της γειτονιάς) για άλλους παραμένουν άπιαστα όνειρα... (...εύστοχο το ποστ...)
Δεν αφήνετε , λέω εγώ, τη μουνοκλαψίαση και άντε τραβάτε όξω να κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα. Η ζωή σας έχει καλεσμένες σε πάρτι και σεις έχετε (;) χάσει (;) τη διεύθυνση.
Γλυκειά μου Στέφυ, pls, σκέψου (το βράδι πριν κοιμηθείς ή όταν ξυπνήσεις να κάνεις τσίσα (!!!) σου... δηλαδή τότε που το μυαλό είναι ήρεμο) σκέψου λοιπόν αυτο:
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις ΟΛΟΝ τον κόσμο.. άλλαξε (βελτίωσε) κατ'αρχήν όσο χώρο πατάει η πατούσα σου...
Σε διαβεβαιώνω ότι όταν είναι καλά αυτός ο (μικρό)κοσμος ... τότε όλος ο κόσμος είναι υπέροχος.
Πατάει το πατουσίνι σου στη γη... Ετσι δεν είναι;
Οσο για το προηγούμενο ποστ... αν οι ΑΛΛΟΙ έχουν βρει τα όνειρά σου και τα'χουν γκρεμίσει... τότε δεν φταίνε εκείνοι, αλλά εσύ που έκανες τα όνειρά σου... Τατιάνα.
Τα όνειρα μικρή μου, είναι εσωτερικό χάδι... από μέσα προς τα έξω...
Τί κατάλαβες τώρα που με έκανες να νιώσω, "ο μεγάλος παπάρας που δίνει συμβουλές;"
Να το στείλω το comment;
Να το στείλω το comment;
Να μη το στείλω το comment;
Θα το στείλω... δε πα να γαμηθεί (το comment, καλέ!)
Τί θέλω κι ανακατεύομαι;
Μμμμμμ... έλα ντε... μάλλον θα φταίει το story of my life...
A, ξέχασα να σου πω, ότι αυτός ο κόσμος κάτι από τη πατούσα σου, πρέπει συνεχώς να τη γαργαλάει...
Αυτονόητο ε;
Καταρχήν να σας καλωσορίσω.
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς λέω στο post ότι αφήνω την κλάψα και βγαίνω έξω. Ναι, είχα χάσει την διεύθυνση, αλλά μου ήρθε καινούρια πρόσκληση.
Δεν αρκούμε στα μικρά που αυμβαίνουν γύρω μου, αυτά σιγά σιγά τα βάζω σε τάξη, τα μεγάλα είναι που με προβληματίζουν. Πατάω πολύ καλά στη γη, αλλιώς θα με ένοιαζε μόνο το πάρτι της ζωής και όχι τι γίνεται πέρα απ’αυτό.
Όσο για το προηγούμενο post, οι ‘άλλοι’ αναφέρονται στο βιβλίο. Δεν έχω κάνει τα όνειρα μου βούκινο, ένας μόνο να τα γκρεμίσει αρκεί. Και αυτός ο ένας δεν πρέπει να είναι απαραίτητα κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, μπορεί να γίνει και μέσα από καταστάσεις που ζούμε.
Δεν μου δώσατε την εικόνα ‘ο μεγάλος παπάρας που δίνει συμβουλές’, ίσα ίσα...
Ελπίζω οι συμβουλές σας να προέρχονται από παρόμοια προσωπικά βιώματα. Αν ισχύει αυτό, σημαίνει ότι καταλαβαίνετε τη θέση μου... οπότε αν και σας ευχαριστώ για τις συμβουλές σας, θα προτιμούσα ένα λιγότερο επικριτικό ύφος, μιας και είναι τα πρώτα σχόλια που ανταλάσουμε.
Που πηγε το σχόλιό μου;;;
3 ώρες έγραφα...
ξανά:
ο κύριος ΕΙΝΑΙ παπάρας για λόγους που θα πούμε από κοντά...
όμως,
δεν είναι επικριτικός - εδώ - σ'εσένα - αλήθεια!
Κάνε focus στο "πατουσάκι"...
Και να σου πω ένα μυστικό;;;
είπες ευχαριστώ.
Τώρα,
ζήσε - ζήσε - ζήσε!!!
Τώρα στο πάρτυ...
κι' αν δεν έχει όριο ηλικίας,
μην με ξεχάσετε..
Δεν έχω πειράξει κάτι στα σχόλια, δεν ξέρω τι έγινε.
Οκ, μπορεί να είναι ιδέα μου, τον ευχαριστώ λοιπόν για τις συμβουλές.
Το όριο ηλικίας το βάζουμε εμείς σε κάθε πάρτι και συνήθως δεν υπάρχει όριο, ΔΕΝ σε ξεχνάμε και είσαι πάντα ευπρόσδεκτη.
Καλήμερα, :))
Εχεις δίκιο.
Συγγνώμη. Δεν είχα σκοπό να σου δώσω συμβουλες... αλλά σου έδωσα.
Συγγνώμη.
Πάντως επικριτικό δεν ήταν.
Συγνώμη και από εμένα τότε, ευχαριστώ και πάλι που ασχοληθήκατε....
Δημοσίευση σχολίου