ΙΚΑ....

Η συνέχεια και το τέλος (;) της περιπέτειας. Αφού είχαμε τελείωσει με τα νοσοκομεία, έπρεπε να πάω στον οικογενειακό μας γιατρό να γράψει τα φάρμακα της μαμάς, για να μην τα πληρώσουμε και να μου πει τι θα γίνει με την άδειά της. Τα γράφει λοιπόν τα φάρμακα, αλλά με την άδεια υπήρχε πρόβλημα (σιγά μη δεν υπήρχε). Ο γιατρός του νοσοκομείου που την είχε γράψει ήταν ειδικευόμενος και ως ειδικευόμενος δε μπορούσε να δώσει άδεια. Καλό, ε; Μου λέει λοιπόν ο δικός μας να ξαναπάω την άλλη μέρα το πρωί να μιλήσει αυτός με το ΙΚΑ να δούμε τι θα γίνει. Ξαναπάω κι εγώ, μιλάει εκείνος με διευθυντή (προσωπικός του φίλος) και με ορθοπεδικό. Μόλις τα άκουσα, λέω επιτέλους που γνωρίζω κάποιον που είναι στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Φεύγω λοιπόν συστημένη πλέον για το ΙΚΑ.

Αρχίζω να ψάχνω το γραφείο του γιατρού, με τη βοήθεια του κοινού τα κατάφερα!! Είχε λίγο κόσμο. Το γελείο της υπόθεσης είναι ότι κάθε παρασκευή σχόλαγε στις 10.40, για την ακρίβεια δε σχόλαγε, αλλά μέχρι τότε έπρεπε να τελειώνουν τα ραντεβού. Ναι σιγά, μια γιαγιούλα είχε ραντεβού στις 11.20. Ένας παππούλης όμως στηριζόμενος στην ανακοίνωση είχε στηθεί στην ουρά απ'έξω και ήθελε να μπει ντε και καλά. Καταλαβαίνεται λοιπόν το διάλογο μεταξύ των δυο ηλικιωμένων. Σε λίγο έρχεται άλλη μια, αυτή είχε στις 11.10. Εκεί άρχισε το γλέντι με τις γιαγιάδες ενάντια στον παππούλη. Ευτυχώς όλοι τους άφησαν να περάσει ένα νέο παιδί με σπασμένο πόδι. Αφού πέρασαν όλοι τους μπήκα κι εγώ, μου έγραψε και την άδεια, όλα μια χαρά. Το τραγικό τώρα της υπόθεσης είναι ότι και οι δυο γιαγιάδες είχαν τηλεφωνήσει για ραντεβού στις 12 Ιανουαρίου και τις είχαν κλείσει για 23 Φεβρουαρίου. Μόλις το άκουσα, τρελάθηκα, τι να τον κάνω τον ορθοπεδικό ένα μήνα και παραπάνω μετά, μέχρι τότε θα έχω γίνει μόνη μου καλά, έλεος.

Τι έπρεπε να γίνει τώρα με την άδεια. Κατεβαίνω στον πρώτο για να μου την σφραγίσουν, δεν έπρεπε όμως εκεί, έπρεπε να βρω τους ελεγκτές. Κατεβαίνω στο ισόγειο να ρωτήσω που είναι οι ελεγκτές. Ανεβαίνω μετά στον δεύτερο, τους βρίσκω, όλα εντάξει. Ρωτάω τι πρέπει να γίνει για να δηλωθεί για εργατικό ατύχημα, μου λένε στον πρώτο να σας δώσουν μια αίτηση. Ξανακατεβαίνω στον πρώτο, παίρνω νούμερο, 30 άτομα αναμονή και να περνάνε με ρυθμούς χελώνας, καμία σχέχη με το νοσοκομείο που έλεγα. Μια κοπελιά που την είχα ρωτήσει κάτι προηγουμένος μου λέει δε πας να ρωτήσεις, κρίμα είναι να περιμένεις τόση ώρα για ένα χαρτί, της λέω άσε καλύτερα γιατί θα πέσουν να με φάνε. Κι όμως σε λίγο βλέπω ένα γραφείο το οποίο δεν εξυπηρετούσε κανέναν, πάω κι εγώ και ρωτάω. Τη θυμόμουν αυτή την ηλίθια, από προηγούμενη φορά όταν η συνοδός μιας εγκύου την είχε σκυλοβρίσει. Και καλά τς έκανε, η πρωσοποποίηση της ''ευγένειας'' είναι, τι να κάνεις όμως που πρέπει να τελειώνεις κάποια στιγμή. Μου δείχνει δίπλα, δίπλα λοιπόν ενώ ήταν κάποιος άλλος εκεί μου δίνουν κι εμένα την αίτηση. Μια χαρά, τα γλίτωσα τα 30 άτομα. Την αίτηση όμως έπρεπε να την υπογράψουν, ποιοι άλλοι, οι παλιοί γνώριμοι πλέον, ελεγκτές. Ξανά στο δεύτερο. Και τώρα εγώ έχω μια απορία, δε θα μπορούσαν να την έχουν την αίτηση οι ίδιοι;; Έπρεπε να μάθω όλους τους διαδρόμους και όλα τα γραφεία για να πάρω μια αίτηση, ούτε καν για να την υποβάλλω, μόνο για να την πάρω;;

Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά, ο γιατρός δε μπορούσε να γράψει 3 βδομάδες άδεια που χρειάζεται η μάνα μου, αλλά 2 και μετά πρέπει λέει να περάσουμε από επιτροπή. Ξανά στον οικογενειακό για να μου τα πει αναλυτικά. Και δεν τελειώνουν ποτέ, δε τελειώνουν....

Όσο ''φυσιολογικά'' μου φάνηκαν τα νοσοκομεία, άλλο τόσο πίσω μου φαίνεται ότι πάει το ΙΚΑ. Όταν βγήκα από εκεί το μόνο που έλεγα ήταν ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ;;;; Που είναι η candy-camera για να χαμογελάσω.