Λαϊκό....

Τη τρίτη τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική (όταν βγουν τα αποτελέσματα θα σας ενημερώσω, έχω ήδη περάσει ένα). Λέω και εγώ να κολοβαρέσω για καμιά βδομάδα και μετά να συνεχίσω με την πτυχιακή. Αμ δε. Καλά λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει, αν όχι ο Θεός κάποιος άλλος πάντως γελάει. Και μ'εμένα έχει πεθάνει στο γέλιο.

Η μαμά μου είναι συνοδός σε σχολικό και την τετάρτη έπεσε στο διάδρομο του σχολικού επειδή ο οδηγός φρέναρε κάπως απότομα. Δεν έπεσε απλά, σκοτώθηκε που λέμε. Γυρνάει σπίτι με τα πολλά πολλά και μέχρι το βράδυ κατά τις 9 να μην μπορεί να κουνηθεί. Αποφασίζουμε έτσι με τον μπαμπά να την πάμε στο νοσοκομείο. Εδώ ανοίγω μια μικρή παρένθεση [μην ψάξετε για διανυκτερεύοντα νοσοκομεία στο Internet, άλλες σελίδες είχαν λάθος τηλέφωνα, άλλες λάθος διευθύνσεις, άλλες λάθος ονόματα, γενικά ένα μπάχαλο υπήρχε, εκτός κι αν έκανα εγώ κάτι λάθος. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να πάρετε τηλέφωνο κάποιον (Ζ.) που έχει πάντα εφημερίδα σπίτι του να σας πει τα νοσοκομεία να τελειώνετε ή να τηλεφωνήσετε στο 1434 του ΟΤΕ (δε το πιστέυω ότι κάνω διαφήμιση στον οτέ, έλεος)] κι εδώ κλείνει η παρένθεση. Αφού μάθαμε τα νοσοκομεία ξεκινήσαμε κατά τις 10.15. Εντωμεταξύ πόναγε το πόδι μου (κούτσαινα κιόλας) και οδηγούσα με το ζόρι, αλλά αυτό το προσπερνάμε.

Πρώτος σταθμός το Σωτηρία στην Μεσογείων, το πιο κοντινό. Μπαίνουμε μέσα, παρκάρω και κοντά στην πόρτα, πάμε να ρωτήσουμε....δεν έχει ορθοπεδικό τμήμα καθόλου. Ωραία, και που έχει, στο Γουδί, στο Λαικό. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στο Σωτηρία, και να μην πάτε, αλλά είναι τεράστιο, ολόκληρο πάρκο έχει απ'έξω και πολλούς δρόμους.

Δεύτερος σταθμός το Λαϊκό. Αν δεν έχετε πάει ούτε σ'αυτό, και να μην τύχει να πάτε, αν τύχει, όμως μην ψάξετε να βρείτε την είσοδο. Από τον κεντρικό το δρόμο έχει μόνο κάγκελα, χωρίς πόρτα, όλα τα στενά απαγορεύονται από εκεί που εσύ θες να πας, γιατί νοητά καταλαβαίνεις που πρέπει να πας, με το τουτού είναι το πρόβλημα και τελικά η είσοδος είναι σε ένα στενάκι. Αφού τη βρήκαμε, υπολόγιζα ότι θα φάμε κανά δύωρο εκεί μέσα. Μέγα λάθος μου. Παίρνουμε νουμεράκι, το 9, ποιο είναι μέσα ρωτάμε το 2, μια χαρά. Δε προλαβαίνουμε να πάμε σε μια άκρη, μας δίνει μια κοπελιά το 4, ναι, ναι το 4. Εκείνη τη στιγμή όμως αποφάσισε η φύση να καλέσει τη μαμά μου κι εμείς έπρεπε ν'ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της. Ε, πόση ώρα μας πήρε να πάμε και να'ρθουμε;; Είχε περάσει και το 7!! Ήταν τρεις γιατροί. Έτσι γυρίσαμε πάλι στο 9,το οποίο ως σώφρων άνθρωπος δεν είχα πετάξει. Μπαίνει σε λιγάκι μέσα, σ'ενα λεπτάκι βγαίνει. Πολύ γρήγορα μου φαινόντουσαν όλα. Που να δείτε πιο μετά. Ακριβώς δίπλα το ακτινολογικό, (ουάου) το οποίο έπρεπε να επισκευτούμε. Ρίχνω το παραπεμτικό (έτσι γράφεται;;) στο ντουλαπάκι και σε δέκα δευτερόλεπτα ανοίγει ένα παραθυράκι με φωνάζουν και με στέλνουν στο ταμείο. Λέω απολείεται να πληρώσουμε τη φωτό σε δημόσιο νοσοκομείο. Δεν είχε ούτε ένα άτομο στην ουρά και το μόνο που ήθελαν ήταν να συμπληρώσουν τα στοιχεία. Ξαναρίχνω το χαρτάκι στο ντουλαπάκι και σε ένα λεπτάκι φωνάζουν τη μαμά μου. Εκεί έπαθα πλάκα με την ταχύτητα, αλλιώς τα θυμόμουν τα νοσοκομεία (έχω γνωρίσει αρκετά). Μετά στο μπαμ ξαναμπαίνει στο γιατρό, ουάου και πάλι. Όταν βγήκα κοίταγα να δω αν όντως ήμουν σε δημόσιο. Τελικά μάθαμε για κάταγμα κόκυγγος (κάτι τέτοιο) και τρεις εβδομάδες άδεια.

Στις 12 και κάτι είχα ήδη παρκάρει στο σπίτι, μόνο δυο ωρίτσες κάναμε!! Αυτά τα νοσοκομεία, άψογα λειτουργούν, λέτε να γύρναγαν ταινία;; Βέβαια στο παθολογικό τμήμα γινόταν της ιερόδουλης, όπως πάντα. Υπομονή σε όσους μπλέκουν κι αρκεί να βγαίνουν όρθιοι.

Google search για σχετική φωτό με νοσοκομεία, έβγαλε δυο αποκριάτικες μάσκες να γελάνε, σημαίνει κάτι τώρα αυτό;;

Τα νέα της πέμπτης και της παρασκευής σε επόμενο post, με νέα από τον οικογενειακό γιατρό και το αθάνατο ΙΚΑ!!