ΙΚΑ....

Η συνέχεια και το τέλος (;) της περιπέτειας. Αφού είχαμε τελείωσει με τα νοσοκομεία, έπρεπε να πάω στον οικογενειακό μας γιατρό να γράψει τα φάρμακα της μαμάς, για να μην τα πληρώσουμε και να μου πει τι θα γίνει με την άδειά της. Τα γράφει λοιπόν τα φάρμακα, αλλά με την άδεια υπήρχε πρόβλημα (σιγά μη δεν υπήρχε). Ο γιατρός του νοσοκομείου που την είχε γράψει ήταν ειδικευόμενος και ως ειδικευόμενος δε μπορούσε να δώσει άδεια. Καλό, ε; Μου λέει λοιπόν ο δικός μας να ξαναπάω την άλλη μέρα το πρωί να μιλήσει αυτός με το ΙΚΑ να δούμε τι θα γίνει. Ξαναπάω κι εγώ, μιλάει εκείνος με διευθυντή (προσωπικός του φίλος) και με ορθοπεδικό. Μόλις τα άκουσα, λέω επιτέλους που γνωρίζω κάποιον που είναι στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Φεύγω λοιπόν συστημένη πλέον για το ΙΚΑ.

Αρχίζω να ψάχνω το γραφείο του γιατρού, με τη βοήθεια του κοινού τα κατάφερα!! Είχε λίγο κόσμο. Το γελείο της υπόθεσης είναι ότι κάθε παρασκευή σχόλαγε στις 10.40, για την ακρίβεια δε σχόλαγε, αλλά μέχρι τότε έπρεπε να τελειώνουν τα ραντεβού. Ναι σιγά, μια γιαγιούλα είχε ραντεβού στις 11.20. Ένας παππούλης όμως στηριζόμενος στην ανακοίνωση είχε στηθεί στην ουρά απ'έξω και ήθελε να μπει ντε και καλά. Καταλαβαίνεται λοιπόν το διάλογο μεταξύ των δυο ηλικιωμένων. Σε λίγο έρχεται άλλη μια, αυτή είχε στις 11.10. Εκεί άρχισε το γλέντι με τις γιαγιάδες ενάντια στον παππούλη. Ευτυχώς όλοι τους άφησαν να περάσει ένα νέο παιδί με σπασμένο πόδι. Αφού πέρασαν όλοι τους μπήκα κι εγώ, μου έγραψε και την άδεια, όλα μια χαρά. Το τραγικό τώρα της υπόθεσης είναι ότι και οι δυο γιαγιάδες είχαν τηλεφωνήσει για ραντεβού στις 12 Ιανουαρίου και τις είχαν κλείσει για 23 Φεβρουαρίου. Μόλις το άκουσα, τρελάθηκα, τι να τον κάνω τον ορθοπεδικό ένα μήνα και παραπάνω μετά, μέχρι τότε θα έχω γίνει μόνη μου καλά, έλεος.

Τι έπρεπε να γίνει τώρα με την άδεια. Κατεβαίνω στον πρώτο για να μου την σφραγίσουν, δεν έπρεπε όμως εκεί, έπρεπε να βρω τους ελεγκτές. Κατεβαίνω στο ισόγειο να ρωτήσω που είναι οι ελεγκτές. Ανεβαίνω μετά στον δεύτερο, τους βρίσκω, όλα εντάξει. Ρωτάω τι πρέπει να γίνει για να δηλωθεί για εργατικό ατύχημα, μου λένε στον πρώτο να σας δώσουν μια αίτηση. Ξανακατεβαίνω στον πρώτο, παίρνω νούμερο, 30 άτομα αναμονή και να περνάνε με ρυθμούς χελώνας, καμία σχέχη με το νοσοκομείο που έλεγα. Μια κοπελιά που την είχα ρωτήσει κάτι προηγουμένος μου λέει δε πας να ρωτήσεις, κρίμα είναι να περιμένεις τόση ώρα για ένα χαρτί, της λέω άσε καλύτερα γιατί θα πέσουν να με φάνε. Κι όμως σε λίγο βλέπω ένα γραφείο το οποίο δεν εξυπηρετούσε κανέναν, πάω κι εγώ και ρωτάω. Τη θυμόμουν αυτή την ηλίθια, από προηγούμενη φορά όταν η συνοδός μιας εγκύου την είχε σκυλοβρίσει. Και καλά τς έκανε, η πρωσοποποίηση της ''ευγένειας'' είναι, τι να κάνεις όμως που πρέπει να τελειώνεις κάποια στιγμή. Μου δείχνει δίπλα, δίπλα λοιπόν ενώ ήταν κάποιος άλλος εκεί μου δίνουν κι εμένα την αίτηση. Μια χαρά, τα γλίτωσα τα 30 άτομα. Την αίτηση όμως έπρεπε να την υπογράψουν, ποιοι άλλοι, οι παλιοί γνώριμοι πλέον, ελεγκτές. Ξανά στο δεύτερο. Και τώρα εγώ έχω μια απορία, δε θα μπορούσαν να την έχουν την αίτηση οι ίδιοι;; Έπρεπε να μάθω όλους τους διαδρόμους και όλα τα γραφεία για να πάρω μια αίτηση, ούτε καν για να την υποβάλλω, μόνο για να την πάρω;;

Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά, ο γιατρός δε μπορούσε να γράψει 3 βδομάδες άδεια που χρειάζεται η μάνα μου, αλλά 2 και μετά πρέπει λέει να περάσουμε από επιτροπή. Ξανά στον οικογενειακό για να μου τα πει αναλυτικά. Και δεν τελειώνουν ποτέ, δε τελειώνουν....

Όσο ''φυσιολογικά'' μου φάνηκαν τα νοσοκομεία, άλλο τόσο πίσω μου φαίνεται ότι πάει το ΙΚΑ. Όταν βγήκα από εκεί το μόνο που έλεγα ήταν ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ;;;; Που είναι η candy-camera για να χαμογελάσω.

Λαϊκό....

Τη τρίτη τέλειωσε επιτέλους η εξεταστική (όταν βγουν τα αποτελέσματα θα σας ενημερώσω, έχω ήδη περάσει ένα). Λέω και εγώ να κολοβαρέσω για καμιά βδομάδα και μετά να συνεχίσω με την πτυχιακή. Αμ δε. Καλά λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει, αν όχι ο Θεός κάποιος άλλος πάντως γελάει. Και μ'εμένα έχει πεθάνει στο γέλιο.

Η μαμά μου είναι συνοδός σε σχολικό και την τετάρτη έπεσε στο διάδρομο του σχολικού επειδή ο οδηγός φρέναρε κάπως απότομα. Δεν έπεσε απλά, σκοτώθηκε που λέμε. Γυρνάει σπίτι με τα πολλά πολλά και μέχρι το βράδυ κατά τις 9 να μην μπορεί να κουνηθεί. Αποφασίζουμε έτσι με τον μπαμπά να την πάμε στο νοσοκομείο. Εδώ ανοίγω μια μικρή παρένθεση [μην ψάξετε για διανυκτερεύοντα νοσοκομεία στο Internet, άλλες σελίδες είχαν λάθος τηλέφωνα, άλλες λάθος διευθύνσεις, άλλες λάθος ονόματα, γενικά ένα μπάχαλο υπήρχε, εκτός κι αν έκανα εγώ κάτι λάθος. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να πάρετε τηλέφωνο κάποιον (Ζ.) που έχει πάντα εφημερίδα σπίτι του να σας πει τα νοσοκομεία να τελειώνετε ή να τηλεφωνήσετε στο 1434 του ΟΤΕ (δε το πιστέυω ότι κάνω διαφήμιση στον οτέ, έλεος)] κι εδώ κλείνει η παρένθεση. Αφού μάθαμε τα νοσοκομεία ξεκινήσαμε κατά τις 10.15. Εντωμεταξύ πόναγε το πόδι μου (κούτσαινα κιόλας) και οδηγούσα με το ζόρι, αλλά αυτό το προσπερνάμε.

Πρώτος σταθμός το Σωτηρία στην Μεσογείων, το πιο κοντινό. Μπαίνουμε μέσα, παρκάρω και κοντά στην πόρτα, πάμε να ρωτήσουμε....δεν έχει ορθοπεδικό τμήμα καθόλου. Ωραία, και που έχει, στο Γουδί, στο Λαικό. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στο Σωτηρία, και να μην πάτε, αλλά είναι τεράστιο, ολόκληρο πάρκο έχει απ'έξω και πολλούς δρόμους.

Δεύτερος σταθμός το Λαϊκό. Αν δεν έχετε πάει ούτε σ'αυτό, και να μην τύχει να πάτε, αν τύχει, όμως μην ψάξετε να βρείτε την είσοδο. Από τον κεντρικό το δρόμο έχει μόνο κάγκελα, χωρίς πόρτα, όλα τα στενά απαγορεύονται από εκεί που εσύ θες να πας, γιατί νοητά καταλαβαίνεις που πρέπει να πας, με το τουτού είναι το πρόβλημα και τελικά η είσοδος είναι σε ένα στενάκι. Αφού τη βρήκαμε, υπολόγιζα ότι θα φάμε κανά δύωρο εκεί μέσα. Μέγα λάθος μου. Παίρνουμε νουμεράκι, το 9, ποιο είναι μέσα ρωτάμε το 2, μια χαρά. Δε προλαβαίνουμε να πάμε σε μια άκρη, μας δίνει μια κοπελιά το 4, ναι, ναι το 4. Εκείνη τη στιγμή όμως αποφάσισε η φύση να καλέσει τη μαμά μου κι εμείς έπρεπε ν'ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της. Ε, πόση ώρα μας πήρε να πάμε και να'ρθουμε;; Είχε περάσει και το 7!! Ήταν τρεις γιατροί. Έτσι γυρίσαμε πάλι στο 9,το οποίο ως σώφρων άνθρωπος δεν είχα πετάξει. Μπαίνει σε λιγάκι μέσα, σ'ενα λεπτάκι βγαίνει. Πολύ γρήγορα μου φαινόντουσαν όλα. Που να δείτε πιο μετά. Ακριβώς δίπλα το ακτινολογικό, (ουάου) το οποίο έπρεπε να επισκευτούμε. Ρίχνω το παραπεμτικό (έτσι γράφεται;;) στο ντουλαπάκι και σε δέκα δευτερόλεπτα ανοίγει ένα παραθυράκι με φωνάζουν και με στέλνουν στο ταμείο. Λέω απολείεται να πληρώσουμε τη φωτό σε δημόσιο νοσοκομείο. Δεν είχε ούτε ένα άτομο στην ουρά και το μόνο που ήθελαν ήταν να συμπληρώσουν τα στοιχεία. Ξαναρίχνω το χαρτάκι στο ντουλαπάκι και σε ένα λεπτάκι φωνάζουν τη μαμά μου. Εκεί έπαθα πλάκα με την ταχύτητα, αλλιώς τα θυμόμουν τα νοσοκομεία (έχω γνωρίσει αρκετά). Μετά στο μπαμ ξαναμπαίνει στο γιατρό, ουάου και πάλι. Όταν βγήκα κοίταγα να δω αν όντως ήμουν σε δημόσιο. Τελικά μάθαμε για κάταγμα κόκυγγος (κάτι τέτοιο) και τρεις εβδομάδες άδεια.

Στις 12 και κάτι είχα ήδη παρκάρει στο σπίτι, μόνο δυο ωρίτσες κάναμε!! Αυτά τα νοσοκομεία, άψογα λειτουργούν, λέτε να γύρναγαν ταινία;; Βέβαια στο παθολογικό τμήμα γινόταν της ιερόδουλης, όπως πάντα. Υπομονή σε όσους μπλέκουν κι αρκεί να βγαίνουν όρθιοι.

Google search για σχετική φωτό με νοσοκομεία, έβγαλε δυο αποκριάτικες μάσκες να γελάνε, σημαίνει κάτι τώρα αυτό;;

Τα νέα της πέμπτης και της παρασκευής σε επόμενο post, με νέα από τον οικογενειακό γιατρό και το αθάνατο ΙΚΑ!!

Beholder....

nine dolphins swimming

Δε ζητάω, ποτέ δε ζητάω,
από παιδί δε ζήταγα,
μόνο παρατηρώ.
παρατηρώ πολύ, πρατηρώ τα πάντα,
τι μου δίνεις μόνος σου,
τις κινήσεις, τις λεπτομέρειες.
και προσφέρομαι
και απομακρύνομαι

Παιχνιδάκι....

Επειδή θα πω πέντε πράγματα και μ'αρέσει πολύ και το παρά πέντε, ταίριαξε η φωτό ^
Μετά από κάλεσμα της renatas πρέπει να πω πέντε πράγματα για'μενα. Εύκολο ακούγεται, δύσκολα γίνεται.

Είμαι η αρχή των αξόνων τη γκρίνιας.

Είμαι ειλικρινής σε Χαζό σημείο.

Λέω ότι σκέφτομαι αλλιώς θα σκάσω.

Δεν αντέχω τα μισά, όλα ή τίποτα, όχι σε μισΩ....σε ολόκληρο.

Είμαι εθισμένη στη σοκολάτα, τρώω κάθε μέρα.

Και τώρα που τα είπα θα έχω για πέντε μήνες τύχη;; και θα πραγματοποιηθούν πέντε ευχές μου;; και θα χτυπίσει το τηλέφωνο;; Και άλλα τέτοια χαρούμενα;; Αχ, τι καλά, μα τι λέω..

Οι επόμενοι πέντε που ελπίζω να ανταποκριθούν στο κάλεσμά μου είναι οι:

goudaki
composition doll

allmylife

mithradir
lost

ΞεΦεύγω....

Φεύγω για'μενα να νιώσω καλά, έχω να κάνω ακόμα πολλά,
Φεύγω για'μενα προτού τρελαθώ, θέλω να ζω..

Θέλω να την κάνω , θέλω να την κάνω, να πάρω τα βουνά..

Και θα τα πάρω, αύριο κιόλας. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι ακριβώς βουνά, αλλά είναι μακρυά από την Αθήνα. Κάθε φορά που κοντεύω να σκάσω, ξεφεύγω απ'όλους τους άλλους και όλα τ'άλλα.. Το αθάνατο Hyundai θα είναι μαζί μου, αχώριστος και πολύτιμος φίλος.

Θα πάω στο πατρινό, εεεε, οοοο.... Καλύτερα ανάμεσα σε χιλιάδες αγνώστους, παρά κοντά στους δικούς σου, αυτοί οι άλλοι δε μπορούν να σε αγγίξουν, να σε πληγώσουν, σε κάνουν μόνο να ξεχνιέσαι έστω και για λίγο.

Στο καρναβάλι, είσαι σίγουρη πως φοράνε μάσκα, αυτό που βλέπεις είναι αληθινό είναι η μάσκα..δεν αναρωτιέσαι.

Άντε γεια

14 Φλεβάρη....

Όμορφη μέρα σήμερα, μέρα για δώρα και χαμόγελα!!

Μ'αρέσει πολύ αυτή η ''γιορτή'' . Δε θα την έλεγα βέβαια γιορτή, απλά μια ευχάριστη μέρα. Δε με νοιάζει ποιας θρησκείας είναι ο άγιος, με νοιάζει όμως το μήνυμά της. Μας θυμίζει ότι είμαστε ερωτευμένοι, αφού πολλοί από εμάς το προσπερνάμε..

Εντάξει δε λέω, έχει γίνει η πιο εμπορευματοποιημένη γιορτή απ΄όλες, είναι γιορτή για τα ανθοπωλεία, τα ζαχαροπλαστία και τα είδη δώρου. Ένα τριαντάφυλλο, μία σοκολάτα (Lacta κατά προτίμηση), ένα κεράκι, μια κάρτα, ένα αρκουδάκι, κάτι απ'αυτά και άλλα πολλά, δε θα σας κοστίσει όμως παραπάνω από 5€. Θα σας προσφέρει όμως μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο από τον σύντροφό σας.

Τώρα θα μου πείτε αυτά τα έχετε έτσι κι αλλιώς και χωρίς δώρα. Μα δεν είναι το δώρο που μετράει, δεν είναι αυτό το σημαντικό, σημασία έχει ότι κάνατε κάτι για εκείνον, τον σκεφτήκατε. Για σκεφτείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που του κάνατε κάποιο μικροδωράκι χωρίς να είναι κάποια γιορτή, γενέθλια, επέτειος.... πάει καιρός έτσι;

Αυτό ακριβώς λέω, αυτή η μέρα μας δίνει την ευκαιρία να προσφέρουμε κάτι, να ξεχαστόυμε για λίγο από τις σκοτούρες μας..

Καλά ψώνια λοιπόν σε όσους βρουν το χρόνο να ψάξουν για κάτι..

..και για όσους θέλουν κάτι παραπάνω, η greenpease έχει να μας πει κάτι σημαντικό!!

Η Greenpeace προτείνει μερικές πολύ απλές συμβουλές προς όσους δηλώνουν ερωτευμένοι και αγαπούν όχι μόνο το ταίρι τους, αλλά και τον πλανήτη μας.

• Αν προβληματίζεστε για το πού θα γιορτάσετε την ημέρα, το σπίτι σας είναι με διαφορά η καλύτερη λύση. Θα αποφύγετε τη χρήση του ρυπογόνου αυτοκινήτου σας και θα εξοικονομήσετε το χρόνο που θα χάνατε από τη μετακίνηση προς και από τον προορισμό σας. Άλλωστε το τελευταίο πράγμα που θα θέλατε είναι να σας σπάσουν τα νεύρα κολλημένοι στην κίνηση, τη στιγμή μάλιστα που στο σαλόνι σας θα νιώθατε πολύ πιο άνετα.
• Στο σπίτι σας έχετε ήδη τοποθετήσει λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας και συγχαρητήρια για αυτό, ειδικά όμως για σήμερα δε θα χρειαστείτε ούτε καν αυτούς! Τα κεριά είναι σαφώς πιο οικονομικά και ρομαντικά.
• Αν δεν έχετε ηλιακό θερμοσίφωνα, αλλά ηλεκτρικό, μπορείτε και πάλι να εξοικονομήσετε ενέργεια. Ανάψτε το θερμοσίφωνα μόνο για όσο χρειαστεί και στη συνέχεια απολαύστε μαζί ένα ζεστό και χαλαρωτικό μπάνιο. Το κέρδος είναι διπλό. Θα εξοικονομήσετε ηλεκτρική ενέργεια και νερό, την ίδια ώρα που θα έχετε την ευκαιρία να έρθετε πιο κοντά...
• Αποφύγετε τις υπερβολές για να θερμάνετε το χώρο σας. Ο ή η σύντροφός σας μπορούν να σας ζεστάνουν πολύ πιο απολαυστικά από ό,τι οι καυστήρες πετρελαίου και φυσικού αερίου ή τα κλιματιστικά.
• Όσον αφορά στις ηλεκτρικές συσκευές, οι μοναδικές που επιτρέπεται να λειτουργούν είναι το στερεοφωνικό για να ακούτε απαλή μουσική ή η τηλεόραση και το DVD-player για να δείτε μία ρομαντική ταινία. Αν όμως διαθέτετε μία θηριώδη τηλεόραση Plasma συνιστούμε τη μουσική, οι τηλεοράσεις plasma καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ρεύματος. Εκτός λοιπόν από τους εαυτούς σας, μην αφήσετε τίποτα άλλο αναμμένο στο σπίτι σας!
• Αν σχεδιάζετε να μαγειρέψετε ένα ρομαντικό δείπνο, δώστε μία ευκαιρία στα βιολογικά προϊόντα, θα εκπλαγείτε από το πόσο εύγεστα είναι. Επίσης, υπάρχουν πολλές και καλές ετικέτες Ελληνικών, βιολογικών κρασιών. Δοκιμάστε τα!
• Αν το ρομαντικό δείπνο περιλαμβάνει στρείδια και άλλα αφροδισιακά οστρακοειδή σας προτείνουμε να βρείτε άλλους τρόπους για να βελτιώσετε τις επιδόσεις σας, όπως τα καρύδια με μέλι ή οι τροπικές, βιολογικές ρίζες γκουαρανά που καλλιεργούνται από τοπικές φυλές του Αμαζονίου. Θα τις βρείτε σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων.
• Tο μέγεθος δε μετράει. Εκτός αν μιλάμε για ψάρια. Για κάθε ψάρι υπάρχει ένα ελάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος προκειμένου να προλάβει κι αυτό το καημένο να "ζευγαρώσει", τουλάχιστον μία φορά προτού το καταναλώσουμε. Σε κάθε περίπτωση, διαγράφουμε από το μενού μας οποιοδήποτε ψάρι έχει μέγεθος μικρότερο από 8 εκατοστά.
• Μήπως σχεδιάζετε να αγοράσετε δώρα επειδή το "επιβάλλει" η μέρα; Αποφύγετε κομμένα λουλούδια που δεν μυρίζουν καν, τοξικά αρώματα και πάσης φύσεως κουκλάκια. Αν θέλετε οπωσδήποτε να κάνετε ένα δώρο στην καλή σας ή τον καλό σας, μπορείτε να δωρίσετε κάτι δικό σας που αγαπάτε πολύ ή ένα λουλούδι σε γλάστρα.
• Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο!

Μιαμ....

Μπορεί να ανακατέβομαι με τα ηλεκτρικά του σπιτιού (και να τα καταφέρνω μια χαρά), αλλά δεν τα πάω καθόλου καλά με την κουζίνα του. Όποτε προσπαθώ να φτιάξω κάτι ή καίγεται ή είναι άψητο ή κάτι θέλει με το άλατι του και γενικά κάτι φταίει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα κάω και εγώ μαζί με το φαί. Την τελευταία φορά, έπιασα το τηγάνι ενώ ήταν πάνω στο μάτι της κουζίνας!! Προσπαθώ να βελτιωθώ, δε λέω, όχι πως τα καταφέρνω, αλλά η προσπάθεια μετράει. Ένα απ'αυτά που άλλαξαν τη γνώμη μου για την κουζίνα είναι η παρακάτω συνταγή, η οποία είναι και η αγαπημένη μου.

Σας τη συστήνω ανεπιφύλαχτα.... καλή σας όρεξη!!

Δηλαδή Λουκριτία, εσένα ποιο φαγητό σου αρέσει;
Η ψαρόσουπα!..Έχω μάλιστα εδώ μια καταπληκτική συνταγή!..Άκου!..

‘‘Υλικά: Ένα κιλό ψάρια, τρία καρότα, δυο πατάτες, λίγο σέλινο, ένα μικρό κρεμμύδι, ένας μεγάλος αρσενικός γάτος..’’

‘‘..Εκτέλεση: αφού πλύνουμε τα λαχανικά, τα ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα με ένα λίτρο νερό και τα αφήνουμε να βράσουν σε σιγανή φωτιά για δυο ώρες. Στο μεταξύ ξαπλώνουμε τον γάτο και κάνουμε μαζί του παθιασμένο σεξ!..’’

‘‘..κατόπιν καθαρίζουμε τα ψάρια, τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα και αφήνοθμε να βράσουν για άλλες δυο ώρες... στο διάστημα αυτό ξαπλώνουμε τον γάτο και ξανακάνουμε μαζί του παθιασμένο σεξ!..’’

‘‘..στο τέλος ρίχνουμε στη σούπα τον χυμό μισού λεμονιού, την κατεβάζουμε απ'τη φωτιά και την αφήνουμε λίγο να κρυώσει..’’

‘‘..ταϊζουμε τον εξαντλημένο γάτο, για να πάρει δυνάμεις και ξανακάνουμε μαζί του παθιασμένο σεξ!..’’

(2418)....

Απρίλιος 1987 : Χαιρετίσματα
Είμαι εντάξει, Β. Παπακωνσταντίνου - Θ. Παυλάκου

Ένα, ένα τα φώτα θα σβήσουν
από τώρα έχει πέσει η σιωπή
είναι πάντα γυμνή τούτη η ώρα
αν θυμάσαι, μια φορά στο 'χα πει

Ήμουν λίγος, το ξέρω, απόψε
δε βοήθησες καθόλου όμως κι εσύ
πώς ν' αρχίσω και να προχωρήσω
από μια καλησπέρα μισή

Μα εγώ είμαι εντάξει, είμαι εντάξει
είμαι εντάξει μην ανησυχείς
αν το θέλεις είμαι εντάξει
αν αυτό σε βοηθάει πιο πολύ

Μη μου δίνεις κουράγιο, δε θέλω
δεν είμαστε παιδιά έτσι κι αλλιώς
κι αν βουρκώνουν τα μάτια μου λίγο
τα τσιγάρα πολλά και θα φταίει ο καπνός

Όλο το βράδυ το είδα να φεύγει
πίσω απ' τα μάτια σου τα μακρινά
και το πρωί που μου είπες να φύγω
σου πήρα ένα απλό "γεια χαρά"

Ίσως αύριο μου τηλεφωνήσεις
να μου πεις πως δεν είσαι καλά
αμέσως πάλι κοντά σου θα τρέξω
να ξαναπάρω ένα νέο "γεια χαρά"

Αφιερωμένο σ'εσένα που τέσσερις μήνες τώρα, ομορφαίνεις και δυσκολεύεις τη ζωή μου. Να μείνεις.... 2418....

Ατάκες Ζωής....

Όλα είναι θέμα timing....

Η ζωή είναι ωραία, αλλά τα έχει με άλλη...

Η ζωή είναι ωραία, ερωτεύσου την!!

Όλη σου η ζωή βασίζεται στα όνειρά σου, γι'αυτό μην χάνεις χρόνο κοιμήσου!!

Άρπαξα την ζωή μου από τα μαλλιά, αλλά φορούσε περούκα.

Ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει την ώρα που εμείς κάνουμε άλλα σχέδια.

Η ζωή είναι ένα αγγούρι, άλλος το τρώει και ζορίζεται, άλλος το τρώει και δροσίζεται...

Η ζωή είναι ένας κώλος, γάμησε τον προτού σε χέσει...

Μάθε από τα λάθη των άλλων γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τα κάνεις όλα μόνος σου.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα, ή παράνομα ή παχαίνουν.

Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου, η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι......

που λέει και ένα τραγουδάκι!!

Δε μπορεί....

Είμαι ικανή να ανεβάζω post μόνο για αυτό το θέμα: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

''Η Ισπανίδα Καρμέλα Μπουσάντα γέννησε στις 29 Δεκεμβρίου δύο υγιέστατα αγοράκια και κατέχει πλέον το ρεκόρ της γηραιότερης μητέρας, σε ηλικία 67 ετών''

Μπράβο της, να της ζήσουν!! Μα είμαστε σοβαροί;; Και μη μου πείτε ότι η μητρότητα είναι κάτι όμορφο και όποτε κι αν γίνεται είναι καλό, αφού ξεκινάει μια καινούρια ζωή, γιατί θα φρικάρω. Με ποιο σκεπτικό αποφάσισε να μείνει έγκυος αυτή η γυναίκα; Τα παιδιά της δεν τα σκέφτηκε καθόλου; Πως θα τα μεγαλώσει; Και αν πεθάνει αυτά τι θα γίνουν; Δεν είναι αντικείμενα να τα αφήσει κάπου μαζί με τα υπόλοιπα στην κληρονομιά.

Και άντε σου λέω εγώ ότι δε πεθαίνει μέσα σε δέκα χρόνια, αλλά ζει και είναι μια χαρά, πως θα ανταποκριθεί στις απαίτησεις που έχουν; Σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσουν; Ψάχνει λέει, έναν νεότερο σύζυγο που θα την βοηθήσει να αναθρέψει τους δύο γιους της. Ότι καλύτερο δηλαδή για τα μικρά, να μεγαλώνουν με έναν άγνωστο και μια γιαγιά, τι πιο φυσιολογικό.

Η Καρμέλα Μπουσάντα αποφάσισε να γίνει μητέρα μόλις πριν δύο χρόνια, όταν πέθανε η μηέρα της, έλεγε στη συνέχεια το άρθρο. Αφού έχασε τη μητέρα της, είπε ας γίνω εγώ τώρα. Την έπνιγε η μοναξιά φαίνεται και αντί να πάει να υιοθετίσει κανένα αδέσποτο ζωάκι, να κάνει και ένα καλό, λέει δε μένω έγκυος, να σπάσω και το ρεκόρ. Ε, μάλλον είχε αρχίσει να το χάνει, αλλιώς δεν εξηγείται. Δε μπορεί να φέρθηκε τόσο εγωιστικά, γιατί μόνο εγωισμό διακρίνω σε αυτή της την πράξη, εγώ τώρα θέλω παιδιά και τώρα θα τα κάνω. Σαν να λέμε πάω μια βόλτα στο μανάβη κι έρχομαι, τόσο πολύ πρέπει να το σκέφτηκε, τόση σημασία έδωσε.

Λίγη υπευθυνότητα παραπάνω δε θα έβλαπτε ποτέ κανέναν. Μια παροιμία λέει: Κάθε πράγμα στο καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο. Τώρα που το θυμήθηκε ή τώρα που τα κατάφερε είναι πια αργά. Αφού ήθελε να γίνει μητέρα τόοοοοοσο πολύ, έπρεπε να σκεφτεί πρώτα το καλό των παιδιών της και μετά τα προσωπικά της όνειρα και θέλω.

Εύχομαι μόνο να μεγαλώσουν όσο πιο καλά γίνεται και με πολλή αγάπη, μακάρι να βγω τρελή εγώ και καλή μητέρα αυτή, μακάρι....αλλά....

Σάββατα....

Τα δυο τελευταία Σάββατα ήταν ιδιαίτερα, όμορφα, παράξενα..

Το προηγούμενο είχαμε βγει τέσσερις κοπελιές και καθώς περπατούσαμε στην Ερμού κατευθυνόμενες προς Ψυρρή, μας μιλάνε δυο παιδιά. Μας μίλησαν στα αγγλικά στην αρχή, ήθελαν να πάνε στου Ψυρρή, τι σύμπτωση. Η Ζ. προσπαθούσε λοιπόν να τους δώσει οδηγίες και ενώ έχουν μαζευτεί και οι υπόλοιποι εφτά της παρέας τους γύρω μας (9 στο σύνολο), ένας απ'αυτούς λέει ''αι γαμήσου'' στα ισπανικά!! Για κακή του τύχη όμως η Ζ. ξέρει ισπανικά και του απαντάει ''εσύ γαμιέσαι''.


Και εδώ είναι που θα περίμενε κανείς να ξεκινήσει κανένας καυγάς, κι όμως τα παλικάρια το χάρηκαν τόσο πολύ που μίλαγε τη γλώσσα τους, και μας ακολούθησαν, και μας κάλεσαν και για ποτό, αμέ!!

Οι υπόλοιποι μιλάγαμε βέβαια στα αγγλικά. Εγώ έπιασα κουβέντα με τον Άντονι, απ΄τον οποίο έμαθα από που ακριβώς ήταν, τι δουλειά έκαναν, πως βρέθηκαν στη χώρα μας, ένα ισπανικό έθιμο και άλλα πολλά ενδιαφέροντα. Και practice έκανα στα αγγλικά μου και έπιανα και μερικά ισπανικά από τα λίγα που ξέρω, πολύ το χάρηκα που μπορούσα να μιλήσω με κάποιον χωρίς να είναι εμπόδιο η γλώσσα.

Η Ζ. εκείνη τη μέρα μίλαγε και τις τρεις γλώσσες ταυτόχρονα, αφού αναγκαζόταν να μας μεταφράζει τι έλεγαν. Κάποια στιγμή ήθελε να με δείρει γιατί της μίλαγα στα αγγλικά (δε το θεωρόυσα ευγενικό να μιλάμε μεταξύ μας χωρίς να καταλαβαίνουν οι άλλοι τι λέμε), βέβαια συνέχισα να το κάνω και αφού καληνυχτήσαμε τα παιδιά, χι, χι, χα, χα....

Ισπανικό έθιμο: Όταν ένα αγόρι γνωρίζει ένα κορίτσι για πρώτη φορά φιλιούνται σταυρωτά στο μάγουλο, ενώ τα αγόρια μεταξύ τους σφίγγουν απλά τα χέρια.

Για το παραπάνω σκηνικό υπάρχουν και αποδείξεις (φωτό).

Αλλάζουμε Σάββατο..

Το χτεσινό Σάββατο δεν έγινε τίποτα περίεργο, αν εξαιρέσεις το ότι δεν πήγα Ψυρρή, αλλά Πανόρμου. Μια χαρά το μαγαζάκι, μια χαρά η γνωστή παρέα, μια χαρά και αυτοί που γνώρισα χτες. Αυτό ήταν το περίεργο, ήταν όλα φυσιολογικά. Και επειδή η Ζ. είναι γνωστή περιπατιτού (δικιά μου λέξη, δεν την έχει ο Μπαμπινιώτης) όταν με το καλό ήρθε η ώρα του γυρισμού της λέω, να ξεκινήσουμε με τα πόδια και πέρνουμε πιο κάτω ταξί (τα οποία δε συμπαθώ καθόλου). Μέσα μου λέει, σιγά μην έλεγε όχι.

Αρχίσαμε λοιπόν η Ζ., εγώ και ο Δ. να περπατάμε προς την Αλεξάνδρας. Φτάνουμε λοιπόν και συνεχίζουμε να περπατάμε προς Πατησίων, όπου και αφήσαμε τον Δ. Στο τέλος κουβέντα στη κουβέντα φτάσαμε Λαρίσσης, εκεί κοντά είναι και το σπίτι μου. Με λίγα λόγια σταθμός Πανόρμου - σταθμός Λαρίσσης με τα πόδια!! Εδώ κολλάει το γνωστό και αγαπημένο :

''JONIE WALKER BLACK LABEL, keep walking''

Δυο απρόσμενα, ευχάριστα βράδια....

Γκλουπ..

Τι κρύβεται πίσω από το γραφείο;;;;

Διάλογος (φανταστικός)!!
Καθώς ακουμπώ το μπουκάλι της βότκας στο έδρανο..

Εγώ: Έχεις λαγό;;

Καθηγητής: ε;

Εγώ: Αν έχεις, βάλε μου ένα πέντε να τελειώνουμε.

Ξανά εγώ: Κι αν έχεις, έχει αυτιά;;

Καθηγητής: ε;

Εγώ: Γιατί αν έχει, βάλε μου 10 να τελειώνουμε μια και καλή!!


Αυτό μου πρότειναν να κάνω σήμερα το πρωί, στην αναβαθμολόγιση του μαθήματος που θα έκανα με 4 ώρες ύπνο!! (πολλές ήταν).

Επίσης έχω να πω ότι ο blogger είναι ηλίθιος, το προηγούμενο post δημοσιεύτηκε στη 1, άρα 1 Φεβρουαρίου.