Ο κυρ Στέλιος....

Ήταν δύο άρρωστοι σοβαρά - σ' ένα μεγάλο λαϊκό νοσοκομείο. Μεγάλοι άνθρωποι - ο ένας κατοικούσε στο κρεβάτι που ήταν δίπλα στην πόρτα. Στέλιος - ο κυρ Στέλιος, συνταξιούχος μανάβης. Του απαγόρευαν να σηκωθεί, ήταν κατάκοιτος, μια γριά νοσοκόμα τον γυρνούσε κάθε τρείς ώρες - μην ανοίξει το δέρμα του από την κατάκλιση. Μέρα παρά μέρα, του'κανε εντριβές με οινόπνευμα.

Ο άλλος ήταν δίπλα στο παράθυρο. Ήταν συνταξιούχος λαχειοπώλης - ο κυρ Θανάσης. Αυτός, αντίθετα από τον κυρ Στέλιο, έπρεπε να σηκώνεται, μια ωρίτσα κάθε μέρα, τ'απόγευμα, να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, να βοηθάει τα πνευμόνια του να στεγνώσουν.

Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν - ζαλισμένοι από τα παυσίπονα κι αποκαμωμένοι από την αρρώστεια. Τις λίγες ώρες που'μεναν ξύπνιοι συζητούσαν - για τις οικογένειες και τα παιδιά τους, τα δύσκολα οικονομικά τους, τη ζωή στα χωριά των παιδικών τους χρόνων. Λίγα λόγια και κουρασμένα.

Ένα απόγευμα, ο κυρ Θανάσης, κοίταξε απ' το παράθυρο, έξω, στην αυλή. Τι βλέπεις ρε Θανάση, ρώτησε ο Στέλιος. Δε μπορώ να κουνήσω... ρε γαμώτο. Ενα πάρκο είναι, είπε ο Θανάσης. Έχει μια λιμνούλα στη μέση, κανά δυο πάπιες κι έναν μικρό κύκνο. Κι είναι δυο παιδιά και τα ταίζουν με το κουλούρι τους.

Κάθε απόγευμα. από εκείνη την ημέρα , ο κυρ Θανάσης περιέγραφε στον Στέλιο όσα έβλεπε απ' το παράθυρο. Τα δυό παιδιά ξανάρθανε - κι ένα απόγευμα τ' αγόρι φίλησε το κορίτσι. Ο κυρ Θανάσης είπε πως το φόρεμά της ήταν κόκκινο και το τίναζε ο αέρας ψηλά. Και μακριά νύχτωνε σιγά σιγά. Και πιο δώθε άναβαν τα φώτα της πόλης. Κι ήταν μια λεωφόρος γεμάτη φώτα - σαν ποτάμι που κυλούσε με φωτεινό νερό.

Ο κυρ Στέλιος άκουγε με τα μάτια κλειστά. Του'γινε συνήθειο κι ανάγκη να ακούει τ'απογεύματα τον Θανάση να περιγράφει όσα έβλεπε απ'το παράθυρο. Φρόντιζε να'ναι ξύπνιος - να'ρχονται άλλη ώρα οι συγγενείς - δηλαδή η κόρη του, που ερχόταν πάντα βιαστική κι έφευγε σ'ένα τέταρτο βιαστική. Άκουγε δίχως να μιλά - με τα χέρια διπλωμένα κάτω από το μαξιλάρι του.

Ένα απόγευμα έβρεχε.

Ένα άλλο ήταν μια μακρινή διαδήλωση με κόκκινες σημαίες.

Πέρασε έτσι μία εβδομάδα.

Ένα πρωί, η νοσοκόμα βρήκε τον κυρ Θανάση πεθαμένο. Είχε πεθάνει στον ύπνο του, ήσυχα, μέσα σε μιάν ανάσα. Ήρθαν δυο νοσοκόμοι, τον τύλιξαν με το τελευταίο σεντόνι του , και το κρεβάτι άδειασε.

Ο κυρ Στέλιος ρώτησε αν είναι εύκολο να πάρει το κρεβάτι, δίπλα στο παράθυρο.

Όταν τον κουβάλησαν οι νοσοκόμοι - σαν τον νεκρό πρωτίτερα, ο κυρ - Στέλιος με χίλια βάσανα κι εκείνον τον μόνιμο μεγάλο πόνο, ανασηκώθηκε στους αγκώνες του και κοίταξε έξω απ'το παράθυρο. Ήταν απόγευμα. Είδε έναν άσπρο ασβεστωμένο τοίχο.

Έπεσε αποκαμωμένος στο κρεβάτι του κι αποκοιμήθηκε. Τον ξύπνησε αργότερα η νοσοκόμα να τον τρίψει. Πάει, έφυγε ο κυρ Θανάσης, της είπε. Ετσι είναι η ζωή. Εσύ όμως θα φύγεις όρθιος κυρ Στέλιο. Λίγο κουράγιο θέλει. Ήταν καλός άνθρωπος, είπε ο κυρ Στέλιος. Δεν βασανίστηκε καθόλου είπε η νοσοκόμα. Ένα χρόνο τον είχαμε εδώ.

Ήθελε να'ναι πάντα δίπλα στο παράθυρο. Είχε αυτή την παραξενιά.
Τι έβλεπε;
Αφού ήταν
τυφλός .....