Έφυγε;;;;

Έλα μου όμως που δεν έχω shift+delete, έχει μόνο ο υπολογιστής μου. Πόσο τον ζηλεύω, πατάς δυο κουμπάκια και καθάρισες, τέλειωσες, ότι δεν σου κάνει πάει.....bye. Εγώ κάθομαι και σκέφτομαι τι, πως, γιατί;;;;; Τι έγινε και μας πήρε η κατηφόρα. Δεν το καταλάβαμε νωρίτερα, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ, ως τον πάτο;;; Τόσο δύσκολο είναι να πεις στον άλλον....

Ένα αγαπημένο ποιηματάκι λέει:
Σήμερα είναι η πιο όμορφη μέρα για'μενα,
όλοι μου λένε καλά λόγια,
μου έφεραν και λουλούδια,
είναι η πρώτη φορά που είμαι νεκρή.

Μόνο τότε θυμόμαστε τα καλά, μόνο τότε μετανιώνουμε που δε μιλήσαμε νωρίτερα, μόνο τότε έχουμε κάτι να πούμε. Τότε όμως είναι αργά, όπως αργά είναι και πριν φτάσουμε εκεί. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε. Νομίζεις ότι θα είναι πάντα εκεί, να σε περιμένει, να σε υπομένει. Δε του δίνεις σημασία γιατί θα το κάνει ο άλλος, θα σε κυνηγίσει.

Όπως τα αστέρια, πέφτουν, η λάμψη τους όμως μένει, αργά ή γρήγορα όμως χάνεται και αυτή και μένεις να κοιτάς το κενό. Το τίποτα, έτσι κι αλλιώς αυταπάτη ήταν αυτό που κοίταγες. Σου έφτανε μόνο που ήταν εκεί για΄σενα. Και δεν υπάρχει λόγος, απλά έτσι είχες μάθει. Ξέμαθα όμως, ξέμαθα μ'ακούς;
Αυτές οι σειρές θα μείνουν, θα μου θυμίζουν, δεν θα διαβαστούν ποτέ, θα μείνουν αμόλυντες. Δώσαμε, τελειώσαμε.-