Γενέθλια....

Καλό μήνα σε όλους!!

Αυτός ο μήνας είναι λίγο κουτσός και μικρός, αλλά γιορτάζουν πολλοί μαζί του. Δυο ξαδέρφες μου και δυο φίλες μου έχουν γενέθλια και γιορτάζει και ο αδελφούλης μου. Δε προλαβαίνω να αγοράζω δώρα, αλλά είναι ωραία. Πρώτη και καλύτερη όμως γιορτάζει ή άλλη μου κολλητή [όχι αυτή με το blog (goudaki)]. Έχει γεννέθλια σήμερα γι'αυτό και της αφιερώνω αυτό το post, από εδώ και κάτω για την ακρίβεια. Απ'όλες τις γιορτές τα γεννέθλια είναι η αγαπημένη μου!!

Χρόνια σου πολλά Ζωούλα, να ζήσεις, να σε χαιρόμαστε!!

Τι να χαιρόμαστε δηλαδή, αλλά τέλος πάντων μέρα που είναι. Καλό πτυχίο για αρχή, ναι, θα το πάρεις μη τσιρίζεις. Και του χρόνου διπλή ή από την άλλη βδομάδα καλύτερα, κι αυτό θα γίνει σταμάτα να φωνάζεις. Επειδή δεν είμαι καλή στα λόγια, όχι στις ευχές τουλάχιστον, συνεχίζω με τα δώρα σου....

Ένα ποιηματάκι:

Σ'αυτό το κόσμο που πονούν και δακρύζουν οι άλλοι,
Εσύ χαρά κι ευτυχία να'χεις μεγάλη.
Σκιά δυστυχίας να μην περάσει από τη δική σου τη ματιά,
Εσύ την αγάπη να'χεις πάντα συντροφιά.
Να΄ναι όμορφες όλες οι στιγμές της ζωής σου,
Αυτή την ευχή σου χαρίζω, να΄ναι πάντα δική σου.

Ένα τραγουδάκι:

Εγώ άμα σε φιλώ, θα είμαι πια παιδί δικό σου
και όταν καίει το μέτωπό σου,
εγώ θα σε φιλώ, και θα σου παίρνω τον καημό σου.
Εγώ που σε μισώ, θα μάθω το συνδυασμό σου
ν΄ ανοίξω ένα γυρισμό σου.
Εγώ που σε μισώ, χαϊδεύω κάθε φέρσιμό σου.
Εγώ σ΄ ευχαριστώ, που κολυμπάω στο βυθό σου
σαν κύμα φτάνω ως το λαιμό σου.
Εγώ σ΄ ευχαριστώ, και ας πνιγώ για το καλό σου.

Μια φωτό:

Κι άλλη μια επειδή μ'αρέσει:


Ζήσε με τα ''θέλω'' της καρδιάς σου και όχι με τα ''πρέπει'' των άλλων!!
Μην κλάψεις για ότι δεν έχεις, άσε τους άλλους να κλάψουν που δεν έχουν ΕΣΕΝΑ!!
Αυτά μου είχες πει κάποτε και τώρα ήρθε η σειρά μου να στα πω.

Το μωρό, το μωρό:



Μια συμβουλή: ''Να προσέχεις''
Μια παράκληση: ''Μην αλλάξεις''

Και κλείνω με joyeux anniversaire και ακόμα feliz cumpleaños!!

?....

Έχεις τα ωραιότερα μάτια του κόσμου....

....αλλά δε ξέρεις που να κοιτάξεις.


Ποτέ να μη βάζεις τα χέρια σου στις τσέπες,
όταν υπάρχουν δυο άλλα για να στα κρατήσουν.

Ίσως....

Μην πηγαίνεις ποτέ μπροστά μου,
ίσως να μην σ'ακολουθήσω.
Μην περπατάς πίσω μου,
ίσως να μη σε οδηγήσω.
Δώσε μου το χέρι σου και
περπάτα δίπλα μου.
Ίσως μείνουμε φίλοι....

Οι φωτό είναι ευγενική προσφορά από το goudaki !!

Ε, τι....

Σίγα μη δε συνέβαινε κάτι, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Όταν χαλάει κάτι μέσα στο σπίτι είναι πάντα στο δωμάτιο μου. Είμαι και λίγο γκαντέμης, αλλά πάνω απ'όλα είμαι προσεκτική.... επειδή δηλαδή πάταγα πάνω στο καλοριφέρ για να ανέβω στο κρεβάτι μου αυτό έπρεπε να χαλάσει;; Αν είναι δυνάτον, ψεύτικα τα φτιάχνουν όλα στις μέρες μας, πάει τελείωσε. Και δε με πείραξε που χάλασε, σκασίλα μου, θα φωνάζαμε τον υδραυλικό και θα μας το άλλαζε, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Γιατί δεν τον φωνάζετε θα μου πείτε, μα τον φωνάξαμε!! Εδώ είναι που μπαίνει το timing στη μέση, ο καλός αυτός κυριούλης φεύγει ταξίδι και θα γυρίσει μετά από πέντε μέρες. Όλα τα πράγματα λοιπόν, που ήταν μπροστά από το καλοριφέρ έχουν μεταφερθεί χύμα μέσα στο δωμάτιο και τη θέση τους έχουν πάρει δύο ταψιά. Θα με ρωτήσετε τι τα θέλετε τα ταψιά, ξέχασα να σας πω ότι το καλοριφέρ στάζει όλη την ώρα, οπότε κάπου πρέπει να πηγαίνει το νερό και κάποιος πρέπει να τα προσέχει και να τα αδειάζει. Και όλα αυτά για τις επόμενες πέντε μέρες, πλάκα δεν έχει;; Άσε που δεν γίνεται να φωνάξουμε κάποιον άλλον γιατί αυτός είναι της πολυκατοικίας και ξέρει τα κόπλα, πως να αδειάσει δηλαδή το νερό απ'όλους τους ορόφους, που είναι οι διακόπτες και άλλα τέτοια μυστικά που κρατάνε ασφαλή και σώα τη πολυκατοικία μας.

Τώρα άρχισα άλλα ακροβατικά, πατάω στη πλάτη μιας καρέκλας για να ανέβω στο κρεβάτι μου (τη σκάλα την έσπασα το πρώτο μήνα και φοβάμαι πως αν φτιάξω άλλη θα έχει τη ίδια τύχη).

Σας αφήνω τώρα πάω να αδειάσω κανένα ταψί...... ε, ρε γλέντια!!


Α, η πετσετούλα είναι για να μην ακούγεται το σπλιτς σπλατς.

Όρια...

4 γραμματάκια και όμως μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά. Τα δικά μου έχουν σχέση με τη συμπεριφορά μου και με τη ταχύτητα. Με το δεύτερο δεν έχω πρόβλημα, δεν έχω πάθει ακόμα τίποτα και τα ξεπερνάω εκεί όπου με παίρνει. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι το τουτού μου δεν θα μου πει ποτέ γιατί τρέχω.

Με τα άλλα όρια όμως τι γίνεται; Εκεί έχεις κάποιον απέναντι σου. Όταν ξεπερνάς τα όριά σου ή γίνεσαι καλύτερος ή κάνεις και λες πράγματα που δεν πρέπει. Και όταν γίνεται, το καταλαβαίνεις; Φταις εσύ ή κάποιος άλλος σου έδωσε το δικαίωμα; Και αν φταις εσύ, εντάξει άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, κι αν είναι μικρά θα βρούμε και τρόπο να τα διορθώσουμε. Αν όμως δεν φτας εσύ, αλλά σε αφήνει ο άλλος να λες μια κουβέντα παραπάνω και όταν τι λες δεν του αρέσει, τότε;; Ο λόγος δεν έχει σχοινί να τον τραβήξεις πίσω λένε μερικοί....

Τότε τίποτα....ίσως δε κατάλαβες εσύ καλά, δεν ήταν έτσι όπως νόμιζες, δεν σου έπεφτε λόγος, δεν ήταν δικό σου θέμα, γιατί να σου δώσει εξηγήσεις.... από που και ως που και ποια είσαι εσύ στο κάτω κάτω;; Καμία.

Αυτά σκέφτομαι όταν ξεπερνάω τα όρια με το τουτού και αναρωτιέμαι πόσο σημαντικοί είναι αυτοί που με φέρνουν σε αυτή τη θέση και τι ρόλο παίζουν στη ζωή μου. Εγώ τους αφήνω ή γίνεται με το έτσι θέλω;

Κάποιοι άνθρωποι είναι πάντα εκεί, ότι κι αν κάνεις όσο κι αν προσπαθήσεις,θα σε κάνουν πάντα να ανακαλύπτεις τα όρια σου και να τα ξεπερνάς....

καλώς ή κακώς....

Αμέ....

Αφιερωμένο σ'εκείνη..

Άργησα λίγο, αλλά θα με καταλάβει..

Τα προηγούμενα βράδια έστελνα
έναν άγγελο να την προσέχει ,
αλλά κάθε βράδυ γύρναγε νωρίς.
Όταν τον ρώταγα γιατί
μου έλεγε ότι
οι άγγελοι δε προσέχουν ..
.. αγγέλους ..

Αρκεί που είναι καλά!!

Ο κυρ Στέλιος....

Ήταν δύο άρρωστοι σοβαρά - σ' ένα μεγάλο λαϊκό νοσοκομείο. Μεγάλοι άνθρωποι - ο ένας κατοικούσε στο κρεβάτι που ήταν δίπλα στην πόρτα. Στέλιος - ο κυρ Στέλιος, συνταξιούχος μανάβης. Του απαγόρευαν να σηκωθεί, ήταν κατάκοιτος, μια γριά νοσοκόμα τον γυρνούσε κάθε τρείς ώρες - μην ανοίξει το δέρμα του από την κατάκλιση. Μέρα παρά μέρα, του'κανε εντριβές με οινόπνευμα.

Ο άλλος ήταν δίπλα στο παράθυρο. Ήταν συνταξιούχος λαχειοπώλης - ο κυρ Θανάσης. Αυτός, αντίθετα από τον κυρ Στέλιο, έπρεπε να σηκώνεται, μια ωρίτσα κάθε μέρα, τ'απόγευμα, να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού, να βοηθάει τα πνευμόνια του να στεγνώσουν.

Τις περισσότερες ώρες κοιμόντουσαν - ζαλισμένοι από τα παυσίπονα κι αποκαμωμένοι από την αρρώστεια. Τις λίγες ώρες που'μεναν ξύπνιοι συζητούσαν - για τις οικογένειες και τα παιδιά τους, τα δύσκολα οικονομικά τους, τη ζωή στα χωριά των παιδικών τους χρόνων. Λίγα λόγια και κουρασμένα.

Ένα απόγευμα, ο κυρ Θανάσης, κοίταξε απ' το παράθυρο, έξω, στην αυλή. Τι βλέπεις ρε Θανάση, ρώτησε ο Στέλιος. Δε μπορώ να κουνήσω... ρε γαμώτο. Ενα πάρκο είναι, είπε ο Θανάσης. Έχει μια λιμνούλα στη μέση, κανά δυο πάπιες κι έναν μικρό κύκνο. Κι είναι δυο παιδιά και τα ταίζουν με το κουλούρι τους.

Κάθε απόγευμα. από εκείνη την ημέρα , ο κυρ Θανάσης περιέγραφε στον Στέλιο όσα έβλεπε απ' το παράθυρο. Τα δυό παιδιά ξανάρθανε - κι ένα απόγευμα τ' αγόρι φίλησε το κορίτσι. Ο κυρ Θανάσης είπε πως το φόρεμά της ήταν κόκκινο και το τίναζε ο αέρας ψηλά. Και μακριά νύχτωνε σιγά σιγά. Και πιο δώθε άναβαν τα φώτα της πόλης. Κι ήταν μια λεωφόρος γεμάτη φώτα - σαν ποτάμι που κυλούσε με φωτεινό νερό.

Ο κυρ Στέλιος άκουγε με τα μάτια κλειστά. Του'γινε συνήθειο κι ανάγκη να ακούει τ'απογεύματα τον Θανάση να περιγράφει όσα έβλεπε απ'το παράθυρο. Φρόντιζε να'ναι ξύπνιος - να'ρχονται άλλη ώρα οι συγγενείς - δηλαδή η κόρη του, που ερχόταν πάντα βιαστική κι έφευγε σ'ένα τέταρτο βιαστική. Άκουγε δίχως να μιλά - με τα χέρια διπλωμένα κάτω από το μαξιλάρι του.

Ένα απόγευμα έβρεχε.

Ένα άλλο ήταν μια μακρινή διαδήλωση με κόκκινες σημαίες.

Πέρασε έτσι μία εβδομάδα.

Ένα πρωί, η νοσοκόμα βρήκε τον κυρ Θανάση πεθαμένο. Είχε πεθάνει στον ύπνο του, ήσυχα, μέσα σε μιάν ανάσα. Ήρθαν δυο νοσοκόμοι, τον τύλιξαν με το τελευταίο σεντόνι του , και το κρεβάτι άδειασε.

Ο κυρ Στέλιος ρώτησε αν είναι εύκολο να πάρει το κρεβάτι, δίπλα στο παράθυρο.

Όταν τον κουβάλησαν οι νοσοκόμοι - σαν τον νεκρό πρωτίτερα, ο κυρ - Στέλιος με χίλια βάσανα κι εκείνον τον μόνιμο μεγάλο πόνο, ανασηκώθηκε στους αγκώνες του και κοίταξε έξω απ'το παράθυρο. Ήταν απόγευμα. Είδε έναν άσπρο ασβεστωμένο τοίχο.

Έπεσε αποκαμωμένος στο κρεβάτι του κι αποκοιμήθηκε. Τον ξύπνησε αργότερα η νοσοκόμα να τον τρίψει. Πάει, έφυγε ο κυρ Θανάσης, της είπε. Ετσι είναι η ζωή. Εσύ όμως θα φύγεις όρθιος κυρ Στέλιο. Λίγο κουράγιο θέλει. Ήταν καλός άνθρωπος, είπε ο κυρ Στέλιος. Δεν βασανίστηκε καθόλου είπε η νοσοκόμα. Ένα χρόνο τον είχαμε εδώ.

Ήθελε να'ναι πάντα δίπλα στο παράθυρο. Είχε αυτή την παραξενιά.
Τι έβλεπε;
Αφού ήταν
τυφλός .....

Νέα ζωή....

Χθες αυξήθηκαν κι άλλο οι κάτοικοι του σπιτιού μου, και μάλιστα κατά δύο. Ένα περιστέρι μας διάλεξε για δεύτερη φορά (πρόπερσι ήταν η πρώτη) για να γεννήσει τα αυγουλάκια του. Αυτά τα αυγουλάκια λοιπόν χθες έσκασαν και βγήκαν δύο υπέροχα πουλάκια. Η μαμά τους δε, συνέχεια δίπλα να τα φυλάει. Το παράξενο είναι ότι αυτή τη φορά δε κατάλαβα πότε γεννήθηκαν γιατί έγινε αθόρυβα. Τι εννοώ, ότι την προηγούμενη φορά μας είχαν τρελάνει με τον ήχο που βγάζουν. Κάθε μέρα στις 7 περίπου το πρωί είχαμε εγερτήριο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έπρεπε να βγω έξω και να τα κυνηγήσω, και αν καθόντουσαν πουθενά ψηλά έπρεπε να πάρω και τη σκούπα. Ε, φέτος λες και δεν υπήρχαν κιχ δεν έβγαζαν. Τέλος καλό, όλα καλά. Να της ζήσουν!!
(οι εικόνες είναι λίγο μεγάλες και μπορεί να αργήσουν να κατέβουν)

Ουφ....

....τελικά θα δώσω. Βρήκα λίγο χρόνο και είπα να σας πω τα νέα απ'τη σχολή.
Πήγα την Παρασκευή στην συνέλευσή μας. Κόοοοοσμος, φοιτητέεεεεεεεες. Πανικός γινόταν. Επειδή όμως πάλιωσα πλέον (5ετής) και ξέρω το κλίμα που επικρατεί, μπήκα μέσα το τελευταίο μισάωρο. Όταν λέω κλίμα, εννοώ τροπικό, και λίγα λέω. Φανταστείτε 1000 άτομα και παραπάνω σ'ένα χώρο χωρίς παράθυρα ή εξαερισμό, να φωνάζουν, να χοροπηδάνε, να καπνίζουν και να είναι ιδρωμένα (οι περισσότεροι άντρες). Σας λέω μπαίνεις κανονικά και βγαίνεις με αναπνευστικά προβλήματα ή δε βγαίνεις καθόλου γιατί έχεις λυποθυμίσει. Αφήστε το στρίμωγμα, δεν είχα έρθει τόσο κοντά με τις φίλες μου άλλη φορά, αναθερμάναμε τις σχέσεις μας.

Αυτό που μου άρεσε ήταν που ενώ η εξεταστική θα άρχιζε σε δυο μέρες και οι περισσότεροι ήθελαν να διαβάσουν, ήρθαν. Και μόνο που ήρθαν έδειξαν ότι ενδιαφέρονται για κάτι, δε με νοιάζει τι ψήφισαν, μου άρεσε η συμμετοχή. Είναι καλό να συμμετέχεις, να δείχνεις ότι υπάρχεις.
Σας αφήνω τώρα, πάω να συνεχίσω το διάβασμα, δε τελειώνει το σκασμένο.

Θέλω να δώσω....

Κατάληψη στο Πα.Πει.

Σας ενημερώνουμε ότι από αύριο Τετάρτη 10/01 το Πανεπιστήμιο μας τελεί υπό κατάληψη εώς και την Παρασκευή 12/1. Αυτό διάβασα και κόντεψα να πέσω από την καρεκλίτσα μου. Τα νεύρα μου, δεν είμαι καλά σας λέω, δεν είμαι καλά. Εγώ θα δώσω στις 17, οέο;; Ποιος ξέρει;; Εγώ πάντως όχι.

Πτυχίο....

Θέλω το πτυχίο μου, δεν αντέχω άλλο, τι άλλο πρέπει να κάνω;; Τέσσερα έχουν μείνει και η πτυχιακή, ουφ!! Η ειρωνεία είναι ότι τα τρία απ'τα τέσσερα δίνονται με ανοιχτές σημειώσεις. Θα σας εξηγίσω τι εννοώ. Όταν ένα μάθημα δίνεται με ανοιχτές σημειώσεις, σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις μάζι σου κατά τη διάρκεια της εξέτασης το βιβλίο και τις σημειώσεις του μαθήματος και ότι άλλο σχετικό μπορείς να κουβαλήσεις. Και εφημερίδα να πάρεις δεν θα σου πουν τίποτα!! Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν μερνάς με τίποτα, και το βιβλίο το ίδιο δεν θα σου δώσει τη λύση των θεμάτων. Στο λένε δηλαδή κατάμουτρα φέρε ότι θες, τίποτα δεν σε σώζει, δεν περνάς, πάρτο απόφαση να τελειώνουμε. Αρχίζω στις 17 και έχω αρχίσει διάβασμα, αλλά για μια ακόμη φορά δεν καταλαβαίνω και πολλά, κλαψ!! Δεν καταλαβαίνω τίποτα για την ακρίβεια. Τεσπα, αρκετά κλάφτηκα, ας ελπίσω ότι κάτι θα περάσω, αν το θέλουν και αυτοί οι υπέροχοι καθηγητές μου....... εγώ για αυτούς νοιάζομαι, να με περάσουν για να έχουν ένα λιγότερο γραπτό να διορθώσουν!!

Η ερώτηση που ακολουθεί είναι από περασμένο μάθημα. Σκεφτείτε πως είναι αυτά που χρωστάω.

Από την ανάλυση των μητροπολιτικών δικτύων διπλής αρτηρίας κατανεμημένης ουράς που χρησιμοποιούν κατανεμημένη ποσοτική στοχαστική προσομοίωση, παρουσιάστε τη μεθοδολογία της παράλληλης προσομοίωσης ως μέσο εκτίμησης της επιτάχυνσης και της απόδοσης με συγκεκριμένη ακρίβεια.

Ε;; Τα ποια;; Τι κάνουν;; Μην προσπαθήσετε να καταλάβετε και εγώ απ'έξω τα είχα μάθει, το παραδέχομαι.

Μητέρες....

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΝΑ ΕΚΤΙΜΩ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΩΣΤΑ:
"Αν πρόκειται να αλληλοσκοτωθείτε, κάντε το έξω γιατί μόλις τελείωσα το
καθάρισμα!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ:
"Να παρακαλάς να βγει ο λεκές απο το χαλί!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ:
"Αν δεν διορθωθείς, θα φας τέτοια σφαλιάρα που θα βρεθείς μια εβδομάδα
μπροστά!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΛΟΓΙΚΗ:
"Γιατί έτσι είπα, γι'αυτό!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΠΡΟΝΟΙΑ:
"Φρόντισε να φοράς καθαρά εσώρουχα για την περίπτωση που σου συμβεί
ατύχημα."

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΙΑ:
"Συνέχισε να γελάς και θα σου δώσω κάτι για να κλαις!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΣΜΩΣΗΣ:
"Κλείσε το στόμα σου και φάε το φαί σου!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΛΑΣΤΙΧΟ:
"Για ρίξε μια ματιά στη βρώμα που έχει ο σβέρκος σου!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΑΝΤΟΧΗ:
"Θα κάτσεις εκεί μέχρι να φας όλο το σπανάκι σου!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ:
"Το δωμάτιο σου μοιάζει σαν να περασε ανεμοστρόβιλος από μέσα!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΠΩΣ ΝΑ ΛΥΝΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΦΥΣΙΚΗΣ:
"Αν σου φώναζα γιατί είδα ένα μετεωρίτη να έρχεται κατά πάνω σου, θα
άκουγες τότε;"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ:
"Σου το'πα μια, σου το'πα ένα εκατομμύριο φορές - μην υπερβάλλεις!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΝΑ ΑΛΛΑΖΩ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ:
"Σταμάτα να φέρεσαι σαν τον πατέρα σου!"

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΗΛΕΙΑ:
"Υπάρχουν εκατομμύρια παιδάκια που δεν έχουν τόσο υπέροχους γονείς σαν
τους δικούς σου!"

Και πάνω απ' όλα...
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ:
"Εγώ σε έφερα σ'αυτόν τον κόσμο, εγώ μπορώ ν'απαλλάξω τον κόσμο από
σένα!"

Δε γίνονται λέμε....

Τα μάθατε; Αν δεν τα μάθατε, θα σας τα πω εγώ. Καθίστε πρώτα. Όταν το άκουσα δεν πίστευα τα αυτάκια μου. Λέω δεν είναι δυνατόν, αποκλείεται, ε, δε γίνονται αυτά. Κι όμως γίνονται..... Πιάσανε λέει κάποιον 47χρονο στην Έδεσσα, ο οποίος ασελγούσε σε 13χρονα. Και σαν να μην έφτανε αυτό πλήρωνε και τους γονείς για να μην μιλήσουν. Ολόκληρο σπίτι έβγαλαν απ'αυτά που τους έδινε.

Ναι, πολύ καλά διαβάσατε. Από που ν'αρχίσω και που να τελειώσω, απ'αυτόν ή από τους γονείς. Ποιους γονείς δηλαδή, αν είναι αυτοί γονείς τύφλα να'χει ο Ηρώδης.

Κάτι τέτοιες ώρες θα'θελα να ισχύει η θανατική ποινή, που και πάλι λίγο θα ήταν, ελαφρυντικό θα ήταν. Το καλύτερο θα ήταν να τον κλείσουν μέσα μαζί με τους γονείς, εννοείτε, και να τους κάνουν ότι έκαναν αυτοί σε αυτά τα αγγελούδια. Να τους φτάσουν στο σημείο να θέλουν ν'αυτοκτονίσουν, να μη θέλουν την ίδια τους τη ζωή. Και να το κάνουν στο τέλος να ησυχάσουμε, να απαλλαχτούμε από τέτοιες ζωές.

Και καλά αυτός ο ανώμαλος.........τι καλά δηλαδή, αλλά λέμε τώρα......οι γονείς πως το δέχονταν;;;: ε;;; Δε πάμε καθόλου καλά, εδώ λίγο πυρετό σηκώνει το παιδί σου και τρέμεις, όχι να σου το...... και εσύ να το ξέρεις, και να μην κάνεις τίποτα.

Ε, δε γίνονται αυτά λέμε, δεν το χωράει το μυαλό μου. Δε γίνονται σας λέω, όχι στον δικό μου κόσμο.

Έφυγε;;;;

Έλα μου όμως που δεν έχω shift+delete, έχει μόνο ο υπολογιστής μου. Πόσο τον ζηλεύω, πατάς δυο κουμπάκια και καθάρισες, τέλειωσες, ότι δεν σου κάνει πάει.....bye. Εγώ κάθομαι και σκέφτομαι τι, πως, γιατί;;;;; Τι έγινε και μας πήρε η κατηφόρα. Δεν το καταλάβαμε νωρίτερα, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ, ως τον πάτο;;; Τόσο δύσκολο είναι να πεις στον άλλον....

Ένα αγαπημένο ποιηματάκι λέει:
Σήμερα είναι η πιο όμορφη μέρα για'μενα,
όλοι μου λένε καλά λόγια,
μου έφεραν και λουλούδια,
είναι η πρώτη φορά που είμαι νεκρή.

Μόνο τότε θυμόμαστε τα καλά, μόνο τότε μετανιώνουμε που δε μιλήσαμε νωρίτερα, μόνο τότε έχουμε κάτι να πούμε. Τότε όμως είναι αργά, όπως αργά είναι και πριν φτάσουμε εκεί. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε. Νομίζεις ότι θα είναι πάντα εκεί, να σε περιμένει, να σε υπομένει. Δε του δίνεις σημασία γιατί θα το κάνει ο άλλος, θα σε κυνηγίσει.

Όπως τα αστέρια, πέφτουν, η λάμψη τους όμως μένει, αργά ή γρήγορα όμως χάνεται και αυτή και μένεις να κοιτάς το κενό. Το τίποτα, έτσι κι αλλιώς αυταπάτη ήταν αυτό που κοίταγες. Σου έφτανε μόνο που ήταν εκεί για΄σενα. Και δεν υπάρχει λόγος, απλά έτσι είχες μάθει. Ξέμαθα όμως, ξέμαθα μ'ακούς;
Αυτές οι σειρές θα μείνουν, θα μου θυμίζουν, δεν θα διαβαστούν ποτέ, θα μείνουν αμόλυντες. Δώσαμε, τελειώσαμε.-

Έφυγε....

Πάει, έφυγε το 2006 και μαζί του πήρε και ανθρώπους. Τελείως όμως,
shift + delete μαζί,
αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν πάει στον κάδο ανακύκλωσης, έχουν διαγραφεί τελείως και δεν υπάρχουν πουθενά ,
δεν τους σώζει τίποτα πλέον.
Και μαζί με αυτούς χάθηκε και ένα κομμάτι σου, αυτό που τους στήριζε και υποστήριζε τόσο καιρό. Τέλος όμως, ξεπέρασε κάθε όριο έστω....τυπικής, ευγενικής συμπεριφοράς και ξεπέρασα κάθε όριο μου
αντοχής και ανοχής.
Κράταγε τις αποστάσεις και κράταγα την επαφή μας, απομακρυνθήκαμε όμως και τώρα δεν μας αναγνωρίζω, μοιάζουμε μόλις με κουκίδες.
Τόσο μακρυά.
Σου δίνει το δικαίωμα να είσαι κομμάτι της ζωής του, να υπάρχεις, να ξέρεις, να νιώθεις και μετά, και μετά αστεία πράγματα, έτσι απλά παραγνωριστήκαμε. Το'ξερα, δεν ήθελα να το δω, όσο πιο σημαντικός είσαι, όσο πιο πολλά καταλαβαίνεις με πιο λίγα, τόσο περισσότερο τρομάζουν, κρύβονται, χάνονται.
Ήταν αληθινός,
ήσουν ο καθρεύτης του, του έδειχνες αυτό ακριβώς που ήταν , αλλά δεν το άντεχε. Γιατί να προσπαθήσει. Αφου το'ξερε. Τέλειωσαν λοιπόν οι τελευταιές γραμμές του ρόλου, ειπώθηκαν όλα,
η αυλαία έπεσε.
Μόνο τα 140 σε κάνουν να το προσπεράσεις, αλήθεια ή παραίσθηση.