Το χρώμα του φεγγαριού...

Τα όνειρα, φίλε, έχουν μια χρησιμότητα κατ'εμέ...

...τα βρίσκουν οι άλλοι και στα γκρεμίζουν.

Από το Χρώμα του φεγγαριού, της Αλκυόνης Παπαδάκη.

Τα νεύρα μου στην πρίζα...

θα σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη τον προήγουμενο μήνα. Τώρα που το σκέφτομαι έχει πλάκα, τότε όμως ...

Ξυπνάω το πρωί και όπως ο περισσότερος κόσμος, πάω στο μπάνιο. Δε προλαβαίνω να ανάψω το φως και να μπω.... και τσουπ, καίγεται η λάμπα κάνοντας ένα πολύ δυνατό τσαφ, ταυτόχρονα σπάει σε χίλια κομματάκια, αφήνοντας μόνο το ντουί στην υποδοχή και στο τέλος ρίχνει και την ασφάλεια!! Περιττό να σας πω ότι η καρδιά μου πήγε μια βόλτα στην Κούλουρη στις Μπαχάμες, στα Μπόρα Μπόρα και σε άλλα ενδιαφέροντα μέρη και ξαναγύρισε. Μαζί λοιπόν με την λάμπα του δωματίου μου, που είχε καεί πριν δυο μέρες, έχουμε 2 καμμένες λάμπες σε δυο διαφορετικά δωμάτια του ίδιου σπιτιού. Τώρα θα μου πείτε γιαί δεν την είχα άλλαξει, ε το ξέχασα. Και όλα αυτά με το που άνοιξα τα ματάκια μου.

Την υπόλοιπη μέρα προσπαθούσα να βελτιώσω την εργασία που παρέδιδα την επομένη. Λέω πρσπαθούσα διότι κάποιος μου έκανε πλάκα εκείνη τη μέρα, κάποιος έπαιζε σκάκι μαζί μου και έκανε την μία κίνηση μετά την άλλη. Ρουά ματ όμως δε κατάφερε να κάνει. Θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ.

Το δωμάτιο μου έχει τρεις πρίζες (όπως τα περισσότερα δωμάτια, θα μου πείτε). Εγώ όμως χρειάζομαι 11!! Έχω πολλά πράγματα στο δωμάτιο, τι να κάνουμε. Εκείνη τη μέρα λοιπόν κρύωνα και είπα να ανάψω το αερόθερμο, μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε. Το αερόθερμο βλέπετε για να λειτουργήσει χρειάζεται ρεύμα, άρα και ελεύθερη πρίζα. Βγάζω λοιπόν το dvd από το πολύπριζο και βάζω το αερόθερμο. Μαζί του ήταν η οθόνη, η κεντρική μονάδα του υπολογιστή και ο εκτυπωτής. Ωραία μέχρι εδώ;; Ωραία.

Καθώς έκανα την εργασία και μην έχοντας σώσει τις τελευταίες, σημαντικές αλλαγές κλείνει ο υπολογιστής!! Αμάν λέω, έπεσε το ρεύμα. Συνειδητοποιώ όμως ότι το ράδιο, που ήταν στο άλλο πολύπριζο, συνεχίζει να παίζει. Ξέρετε, με τον υπολογιστή μου έχουμε μια σχέση πάθους και όταν παθαίνει κάτι δεν σκέφτομαι καθαρά. Με τα πολλά πολλά βγάζω τις πρίζες, τις ξαναβάζω, κλείνω το πολύπριζο, το ξανανοίγω..... ο υπολογιστής να μην λέει ν'ανοίξει με τίποτα. Ωχ, λέω τσουρουφλίστηκε ο υπολογιστούλης μου. Τότε ήταν που άρχισε η καρδιά μου να κάνει πάλι ταξιδάκια. Μετά βάζω μόνο την οθόνη, δουλεύει, μόνη την μονάδα, δουλεύει.... ναι, ναι είχε καεί μόνο το πολύπριζο και ο υπολογιστής ήταν μια χαρά.

Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι έχω δύο πρίζες (οθόνη και μονάδα) που χρειάζονται ρεύμα και μία υποδοχή στο τοίχο, πως θα τα συνδέσω όλα;; οέο;; Μετακινώ το δυόροφο κρεβάτι και παίρνω το ταυ που ήταν σφινομένο πίσω του.

Το βράδυ, αφού τέλειωσα την εργασία (τα κατάφερα) έπρεπε να εκτυπώσω τις αλλαγές. Εύκολο θα μου πείτε. Ναι, αλλά ο εκτυπωτής ήταν στην παρέα του καμένου πολύπριζου, χα,χα. Τραβάω το καλώδιο αλλά δεν έφτανε!! Για τρίτη φορά η καρδιά μου έκανε ένα μικρό ταξιδάκι και άρχισα να αναρωτιέμαι τι πιθανότητες έχω στην ηλικία μου για έφραγμα, ευτυχώς λίγες απ'ότι έμαθα. Έπειτα σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε μπερδευτεί με τα άλλα καλώδια. Ξεμπέρδεψε τα θα μου πείτε. Τα καλώδια όμως ήταν πίσω από το γραφείο και το φως του δωματίου ήταν καμένο, όπως προείπα. Με βλέπεις λοιπόν στις 11 το βράδυ χωμένη κάτω από το γραφείο να προσπαθώ να βγάλω άκρη με το φως του κινητού. Σκέτη τρέλλα ήμουν. Στο τέλος τα κατάφερα και κέρδισα την παρτίδα..............

Η εργασία παραδόθηκε μια χαρά και πήρε 10.

Δυο μέρες μετά κάηκε το μικρό φως που έχω πάνω από το κρεβάτι μου και χάλασε το ''ηλεκτρικό'' παράθυρο του αυτοκινήτου.

Έκτοτε όλα λειτουργούν ρολόι. Πότε θα με βρείτε όμως ψημένη και με το μαλλί σαν της Ντάλιας του παρά 5, δεν ξέρω....

Speechless...

Πρέπει να παραμένουν έτσι

Βρήκα καταλάθος το παρακάτω link σε ένα βλογ. Μπήκα να δω τι είναι και βούρκωσα. Σοβάρεψα πολύ και μ'επιασε πονοκέφαλος από τις σκέψεις. Ας με συγχωρέσει ο κάτοχος του post που περιέχει το link, που το δανείστηκα, αλλά το θεώρησα πολύ σημαντικό και όσοι περισσότεροι το δουν τόσο το καλύτερο.

Αφιερώστε μόνο λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και κάντε κάτι για τα παιδιά μας...

http://www.lightamillioncandles.com/

Παρέα...

Χθες το βράδυ ήμουν καλέσμένη σε μια γιορτή. Ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά γιατί κατάφερα και γνώρισα μερικούς από τους ''συνοδοιπόρους'' βλογίτες. Μέχρι τώρα διάβαζα τα post τους, τα σχόλιά τους και ήξερα γι'αυτούς μόνο ότι με άφησαν να μάθω μέσα από το προφίλ τους. Χθες όμως είδα τη μορφή τους, άκουσα τη φωνή τους, έγιναν ανθρώπινοι.

Το διαδίκτυο λένε μας φέρνει κοντά. Μας φέρνει όντως κοντά;; Η απρόσωπη μορφή του μας φέρνει κοντά ή είμαστε για μια ακόμη φορά άγνωστοι μεταξύ αγνώστων;;

Χθες το βράδυ γίναμε μια παρέα, δεν είχαμε απέναντι μας μια οθόνη...

...αλλά ανθρώπους...

Φωτό....

Η πιο ζωντανή στατική τέχνη κατά τον Miller.

Κατά τους Ινδιάνους η φωτογραφία παίρνει την ψυχή.

Κατά τους ανθρώπους του 21ου παίρνει την ουσία,
τη μαγεία της στιγμής.

Θέα από το Ανεμοδούρι, ένα χωριό κοντά στην Τρίπολη.
Είναι γύρω στις 7 το πρωί και φαίνεται η πάχνη.

Είναι ωραίες οι φωτογραφίες, είναι όμως και γεμάτες αναμνήσεις...

Μ’αρέσει να έχω (έστω) φωτογραφίες από πράγματα που έχω κάνει και

δεν μπορώ να ξανακάνω.

Πολλές φορές όμως δεν μπορώ, και αυτό είναι σκότωμα.

Δεν φταίνε βέβαια οι φωτογραφίες που μου το θυμίζουν,αλλά το

κολλημένο μου μυαλό.

Μου θυμίζουν πόσο καλά είχα περάσει, το χαμόγελο κάποιων ανθρώπων....

Ανθρώπους που έφυγαν, στιγμές με φίλους, περασμένους έρωτες,

εκδρομές, τοπία....

Χρόνια πολλά..!!

Καλημέρα σε όλους!!

Γιορτάζει η κολλητή μου σήμερα 21/11, γιορτάζουν οι Μαρίες οι ανύπαντρες!! Γιατί πρέπει να τις ξεχωρίζουμε από τις άλλες δεν έχω καταλάβει. Χρόνια της πολλά λοιπόν, ότι επιθυμεί....πολύχρωμη και εντοιχισμένη.... όλα τα καλά του κόσμου που λέει και ένας "φίλος" μου. Να τη χαιρόμαστε!!

Επειδή γιορτάζει να την πάρουμε μια αγκαλίτσα....


....και να της δώσουμε και ένα λουλουδάκι....

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!!
Να φέρετε τα πάνω κάτω αυτή τη μέρα και να το χαίρεστε!!

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου..!! ( II )

Αν καταλάβετε τι δείχνει, πείτε μου και εμένα.

Λύσεις; Ίσως!!

Από την πείρα μου σας λέω ότι οι κατσαρίδες λατρεύουν τη μυρωδιά του καφέ. Το ντουλάπι με τον καφέ έχει πάντα έναν με δύο επισκέπτες. Άλλος ένας λόγος λοιπόν για να κόψετε τον καφέ και να πίνετε τσάι!! Όσο λατρεύουν τον καφέ όμως, τόσο απεχθάνονται το φως. Αν μπορείτε μάλιστα να αφήνετε ένα κεράκι αναμμένο είναι ότι καλύτερο, δεν εμφανίζεται ούτε μία.

Η καλύτερη και πιο αποτελεσματική λύση, είναι η παντόφλα!! Μπορεί να παίζεις κυνηγητό μαζί της για κανά 10λεπτο, να έχεις μετακομίσει τα μισά σου πράγματα, στο τέλος όμως δε πρόκειται να την ξαναδείς ποτέ, ποτέ, ποτέ...

Γκαντεμιά όμως, να ζούνε οι κακόμοιρες σε πυρηνικό ολοκαύτωμα και να πεθαίνουν από τους φοβιτσιάριδες τους αθρώπους...

1. Οι κατσαρίδες μισούν την γεύση της δάφνης. Μπορείτε με φυσικό και ασφαλή τρόπο να απομακρύνετε τις κατσαρίδες απλώνοντας φύλλα δάφνης σε μέρη που τριγυρνούν κατσαρίδες.

2. Μη δίνετε νερό στις κατσαρίδες! Οι κατσαρίδες μπορούν να επιβιώσουν για μήνες χωρίς τροφή αλλά χρειάζονται καθημερινά νερό.

Εικασίες...

Αν ρίξεις οινόπνευμα σε μια κατσαρίδα, μέσα σε 2-3 λεπτά είναι νεκρή;

Πόση ποσότητα έριξες;
Την "ψέκασες" η την "βουτηξες" στο οινόπνευμα;
Τι οινόπνευμα; Ασπρο η Μπλέ;

Φυσικά δεν είναι ανάγκη να έχεις πιάσει την κατσαρίδα, αρκεί να την έχεις εγκλωβίσει κάπου και να την πετύχεις με το οινόπνευμα. Και όχι δεν της ανάβεις φωτιά μετά να γίνει φλαμπέ, υποτίθεται ότι πεθαίνει και με σκέτο οινόπνευμα. Σκέφτηκες βέβαια οτι μπορεί να σου είναι αντιοικονομικό να χρησιμοποιείς οινόπνευμα αντί για το απλό κατσαριδοκτόνο; Ε, λοιπόν σου λέω ότι το έχω δοκιμάσει και δεν παθαίνει τίποτα, ίσα ίσα κάθεται και πλατσουρίζει. Μαλλον δεν την βούτηξα στο οινόπνευμα γιατί έκανα κυκλωτικές κινήσεις και την πέτυχα σε μια γωνία.

Κάποια στιγμή θα τη λούσω με ουζο ή με τσίπουρο (έχω ένα 98%) που είναι πιο οικονομικό. Τώρα αν τα "κοπανήσει" και επηρεαστεί το νευρικό της σύστημα δε θα φταίω, μπορεί να πέσει και σε κώμα απο το ποτό που ξέρεις. Εμένα μου κάνει πάντως, αρκεί να σταματήσει τα νυχτοπερπατήματα.

Υ.Γ.
Υπόσχομαι να μην αναφερθώ ποτέ ξανά σε ένα τόσο αηδιαστικό θέμα.

Οι απολαύσεις της ζωής

21 ετών μοντέλο πέθανε από νευρική ανορεξία, τρεφόταν μόνο με ντομάτες και μήλα!!

Ε, λοιπόν και σουβλάκια θα συνεχίσω να τρώω και μερέντα και λιπαρά και γλυκά και απ'όλα!! Τα πάχη μου, τα κάλη μου.... σε όσους αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου..!! ( I )

Οι κάτοικοι του σπιτιού μου είναι 5. Οι φανεροί τουλάχιστον! Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφούλης μου, το ψάρι μας και εγώ. Εδώ και πολλά χρόνια μας επισκέπτονταν μυρμηγκάκια, μυγούλες, πεταλουδίτσες, κουνουπάκια και διάφορα άλλα ζουζούνια. Αυτό δε με πείραζε ιδιαίτερα, ώσπου αποφάσισε να μείνει μαζί μας ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ η οικογένεια κατσαριδοπούλου. Από τότε ξεκίνησε το μαρτύριο μου...

Αυτό έγινε πριν από περίπου δυο χρόνια και πιστέψτε με, δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημά μου. θα μου πείτε, απολύμανση κάνατε; Ειδικά κατσαριδοκτόνα πήρατε; Καθαρίζετε όσο πρέπει; Και σας απαντώ, και απολύμανση κάναμε σε όλη την πολυκατοικία και στο διαμέρισμά μας, και κατσαριδοκτόνα πήραμε σε όλες τις μορφές (σπρέυ, σαν σαπούνι, σαν αλοιφή...) και καθαρίζαμε σαν μανιακοί για μια περίοδο, αλλά τίποτα.

Ως ειδικός πλέον κατσαριδολόγος συνεχίζω με τις συνήθειες αυτής της τόσο ιδιαίτερης οικογένειας. Το αγαπημένο τους μέρος είναι τα ντουλάπια της κουζίνας. Εκεί φώλιασαν τον έρωτα τους η μαμά κατσαρίδα και ο μπαμπάς κατσαρίδος και μεγαλώνουν τα μικρά τους κατσαριδάκια. Πληροφοριακά σας λέω ότι κάθε οικογένεια είναι τουλάχιστον πολύτεκνη, μάλιστα κάθε μικρό πρέπει να έχει γύρω στα 15 με 20 αδελφάκια!! Δεν υπάρχει υπογεννητικότητα σίγουρα σε αυτό το είδος. Την ημέρα κοιμούνται ήσυχα και ωραία στα κρεβατάκια τους. Το βράδυ όμως βγαίνουν να πάρουν τον αέρα τους, να κάνουν μια βόλτα. Επισκέπτονται τους συγγενείς τους στα γειτονικά ντουλάπια ή πηγαίνουν στα αγαπημένα τους στέκια (νεροχύτης, τραπέζι, κουζίνα, ψυγείο και οτιδήποτε περιλαμβάνει φαγητό). Μια φορά την εβδομάδα αποφασίζουν να πάνε εκδρομή, έτσι τους συναντάμε στο μπάνιο. Βέβαια η κυρία κατσαρίδα έχει και άλλες απαιτήσεις, τι να κάνει λοιπόν ο καημένος ο κατσαρίδος αναγκάζεται μια δυο φορές τον χρόνο να την πάει στο εξωτερικό, που σημαίνει να έρθουν στο δικό ΜΟΥ το δώματιο. Αφού βγάλουν φωτογραφίες στα αξιοθέατα (πάνω στο γραφειο ΜΟΥ, με εμένα δίπλα) και ψωνίσουν από τα μαγαζάκια (τρίτο συρτάρι, με τα μπλουζάκια ΜΟΥ) αποφασίζουν να γυρίσουν στα παιδάκια τους, τα οποία δε παίρνουν ποτέ μαζί τους σε ένα τόσο μακρινό (Κουζίνα-Υπνοδωμάτιο) και επικύνδυνο ταξίδι.

Οι αγαπημένες τους ασχολίες είναι να ανακατεύονται εκεί που δεν τις σπέρνουν, να κάνουν τα νεύρα μου κρόσια, να μας προσφέρουν αλησμόνητες οικογενειακές στιγμές και να τρομάζουν τους επισκέπτες μας. Το τελευταίο αναφέρεται στην κολλητή μου, Μαράτα. Κάθε φορά που έρχεται σπίτι μου και θέλει να χρησιμοποιήσει το μπάνιο, με στέλνει πρώτα για ειδική αποστολή στο μέτωπο. Αφού εξερευνήσω το μέρος και σκοτώσω τυχόν επιζόντες από προηγούμενη έφοδο, μόνο τότε δέχεται να μπει μέσα.

Θα σας διηγηθώ 3 περιστατικά που δε θα ξεχάσω ποτέ.

1) Ήταν θύμαμαι ενα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν... οκ πλάκα κάνω. Ήταν όντως μεσημέρι και πεινούσα. Βγάζω λοιπόν από το ψυγείο το μπολ με τα μακαρόνια που είχαν περισσέψει από την προήγουμενη μέρα. Ανοίγω το μπολ και ετοιμάζομαι να πάρω μια πιρουνιά, μόλις σηκώνω το πιρούνι για να τα βάλω στο πιάτο, τι να δω; μια κατσαρίδα ξαπλωμένη μέσα στο φαγάκι μου. Κλαπς. Ευτυχώς ήταν πεθαμένη και δε χρειάστηκε να διαπράξω άλλον ένα φόνο. Περιττό να σας πω ότι τα μακαρόνια πετάχτηκαν και μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

2) Ένα βράδυ αφού γύρισα σπίτι από τη συνηθισμένη μου βολτούλα, έκατσα να φάω. Αμ δε, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ο μπαμπάς μου, που καθόταν στην κουζίνα μου είπε πως το φαί ήταν μέσα στο φούρνο. Δε προλαβαίνω να ανοίξω το πορτάκι και να βγάλω έξω το ταψί, βλέπω την κατσαρίδα να κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το λάδι και τις πατατούλες (μπριζόλες με πατάτες είχαμε, για να μην αναρωτιέστε). Έπειτα πετάγεται ο πατέρας μου και την διώχνει από το ταψί. Η βλαμμένη όμως αντί να φύγει τελείως, πήγε μέσα στο φούρνο. Εκεί που είχε χωθεί δεν την φτάναμε και επομένως δεν μπορούσαμε και να την σκοτώσουμε. Ανάβουμε λοιπόν τον φούρνο (συνίσταται στους 250^ο) και μετά από λίγο άρχισε να βγαίνει προς τα έξω, έτσι κύλισαν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής της. Περιττό να σας πω ότι πάλι μου κόπηκε η όρεξη αμέσως.

3) Άλλο ένα βράδυ που πείναγα (τι πρωτότυπο θα μου πείτε, κάνω και τίποτα άλλο) είπα να κάνω μια επίσκεψη στο ψυγείο μας. Με το που το ανοίγω βλέπω την πολυαγαπημένη μου κατσαρίδα να περπατάει καμαρωτή καμαρωτή μέσα στο ψυγείο. Για πότε βγάλαμε μαζι με τον μπαμπά όλα τα πράγματα έξω από το ψυγείο και για πότε την σκότωσα ούτε που το κατάλαβα. Μετά για να μην πάει χαμένη η μετακόμιση, κάτσαμε και πλύναμε το ψυγείο. Να ήσασταν από μια μεριά να με καμαρώσετε με το πανάκι στο χέρι γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα, σκέτη τρέλλα ήμουν. Περιττό να σας πω για μια ακόμα φορά μου κόπηκε η όρεξη αμέσως και δεν κατάφερα να φάω.

Συμπεράσματα: Αν κόψω το φαγητό ίσως ελαττωθούν τα τετ α τετ με τις φιλενάδες μου ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, με βοηθούν στη καθαριότητα, να κάνω δίαιτα... τελικά δε ξέρω τι να κάνω να τις σκοτώσω ή να τις ευχαριστήσω;

Συνεχίζεται....
....με συμβουλές για την εξόντωση τους και με εγκυκλοπεδικές γνώσεις.

Η αίτια του κακού...

Οφείλω να σας πω πως δημιουργήθηκε αυτό το blog. Ήταν σάββατο και μπήκα να διαβάσω το blog της κολλητής μου (goudaki). Το τελευταίο post της ήταν αφιερωμένο σ'εμένα και δεν έλεγε και τα καλύτερα μπορώ να πω. Επισκευτήτε το για να καταλάβετε goudaki.blogspot.com, το post με τίτλο Τάδε έφη...Stefy! Έπρεπε λοιπόν να κάνω με κάποιο τρόπο αισθητή την παρουσία μου, ν'αφήσω δηλαδή κάποιο σχόλιο. Αλλά δεν ήταν τόσο απλό... έπρεπε λέει να έχεις δικό σου blog για να μπορείς να σχολιάσεις. Ήταν προμελετημένο το έγκλημα, βλέπετε. Έτσι βρέθηκα κλεισμένη μέσα στο σπίτι, μπροστά σε μια οθόνη να διαλέγω χρώματα για το blog μου και γενικά να προσπαθώ να καταλάβω πως δουλεύει. Ευτυχώς κατά τις 11 παρά τα είχα καταφέρει και βγήκα να πάρω αέρα, για την ακρίβεια να πεθάνω από το κρύο. Η αιτία λοιπόν του κακού είναι το goudaki, όπως και για πολλά άλλα, ευχάριστα που συμβαίνουν στη ζωή μου, δε θα μπορούσα παρά να της πω ευχαριστώ στο πρώτο μου post. Να'μαι λοιπόν να κάνω τα πρώτα μου βήματα στη βλογόσφαιρα...

Άντε καλή μας συνέχεια, και καλή τύχη μάγκες...

Σας ζητώ συγνώμη για τυχών ορθρογραφικά λάθη, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την ορθογραφία. Διορθώνετέ με μήπως και μάθω κάποια στιγμή.

Ένα Σάββατο του Νοέμβρη...

Έτσι για να κάνουμε μια αρχή!!